Słowiańszczyzna - Kultura słowiańska - pytania

SŁOWIAŃSZCZYZNA – KULTURA SŁOWIAŃSKA - PYTANIA

Wydaje się, że stawianie właściwych pytań jest ważniejsze niż dawanie niepełnych, wątpliwych odpowiedzi.

Zatem według mnie istotne są pytania:

1. Jak powstała kultura słowiańska?

2. Co ukształtowało kulturę słowiańską i polską z upływem czasu, w procesie zmian, szczególnie na ziemiach obecnej Polski?

Jakie były to czynniki?

Geny, środowisko, cykle klimatyczne, tradycja obyczajowa?

W jakich proporcjach?

Szczególnie chodzi mi tutaj o cechy Słowianina takie jak:

- zdrowy rozsądek obejmujący przystosowanie do przyrody,

- spokój uczuciowy i emocjonalny,

- tolerancja,

- cierpliwość,

- pracowitość,

- indywidualna zaradność,

- filozofia życia i pracy we wspólnocie rodzinnej,

- pogodzenie z losem, z ciągiem zmian prowadzącym od narodzin do śmierci człowieka, docenianie wartości, które przynosi wiek, bez specjalnego żalu za tym, co minęło,

- kult rodu: „Pokładziny”, „Dziady” itp. uroczystości cyklu rocznego (jak Kupała, topienie Marzanny) i cyklu życia człowieka (jak urodziny, wesele, godny pogrzeb seniorów rodu obojga płci),

- ustny (czy tylko ustny?) przekaz pokoleniowy kultury: wiedzy i umiejętności - elastyczny, gdzie utrzymanie tradycji jest ważne, ale nie jest ważniejsze niż zdrowy rozsądek i dostosowanie do doraźnych okoliczności,

- pewnego rodzaju naiwność, ufność – ułatwiająca oszukańczym perfidnym obcym kulturom i obcym ideologiom zagnieżdżenie się wśród Słowian, podczas gdy kultury jawnie sprzeczne ze słowiańskimi ideałami, wartościami typu rodzina i ród, wolność osobista, równość, demokracja obywatelska, są przez nich zwalczane - czasem od samego początku.

Zauważyć trzeba, że cechy te są wspólne dla Słowian Zachodnich (np. Polska, Czechy, Słowacja, Meklemburgia, Brandenburgia, Saksonia, Łużyce, Bawaria), Wschodnich (np. Białoruś, Rosja) i Południowych (np. Chorwacja, Serbia, Bułgaria), ale też promieniują poza sam obszar Słowiańszczyzny (np. Węgry).

Powstaje tutaj ważne pytanie:

Czy kultura słowiańska w całości pochodzi z uwspólniotowionych obserwacji przyrodniczych Słowian, czy może zawiera też w części cechy i właściwości samego indywidualnego słowiańskiego obserwatora przyrody, tj. jego umysł, psychikę, emocje, uogólnienia, abstrakcje itp.?

Nie mam w tym temacie pełnej jasności, lecz tylko pojedyncze spostrzeżenia.

Np.:

Przyroda mówi do każdego wnikliwego obserwatora – wieloma kanałami: wyglądem, ruchem, dźwiękiem, smakiem, barwą, zapachem, wrażeniami dotykowymi itd., ale nie wyraża tego słowami.

Postępuje tak każda indywidualna „rzecz ożywiona” w przyrodzie, a nawet rzeczy zmieniające się z czasem, ale nieożywione, jak rzeka, staw itd., uosobione w postaci biesów, czartów odpowiadających siłom przyrody i poglądowi Słowianina na siebie samego (przykład: „Szumy nad Tanwią”).

Kultura słowiańska przejmuje tę wskazówkę przyrody w postaci zalecenia: „trzeba myśleć i robić – daremna mowa, strzępienie języka, jest zbędne”.

Wyraził to np. Wojciech Młynarski w piosence jako zalecenie: „Róbmy swoje!”.

Stoi to w jawnej sprzeczności do obcej kultury (i obcych religii, ideologii), która od ponad 1.000 lat rozgościła się w Polsce, a która z gadania po próżnicy zrobiła sobie źródło ogłupiania Słowian, robienia im salcesonu z mózgu, wygodnego życia na koszt Polaków, feudalnego ich uzależniania i wykorzystywania, i zysków.