Słowiańszczyzna - sprawiedliwość i zemsta

Słowiańszczyzna - sprawiedliwość i zemsta

Istnieją koncepcje kulturowe uniwersalne dla ludzkości, a może nawet dla całego świata ożywionego.

Takim naturalnym zjawiskiem poznawanym przez dziecko na zasadzie odruchu jest kwestia sprawiedliwości i zemsty.

Chodzi przykładowo o rzeczy, które dziecko dostaje, albo samo znajduje, a które uważa za swoje własne - a które zostają mu odebrane siłą wbrew jego woli.

Jest tutaj naturalne poczucie sprawiedliwości, a wobec występującej w tej sytuacji jawnej niesprawiedliwości pojawia się też naturalna potrzeba przywrócenia sprawiedliwości - "równowagi we wszechświecie".

Dziecko usiłuje odzyskać swoją własność fizycznie - wyrwać z ręki przeciwnikowi, a przy niepowodzeniu zgłasza problem starszym.

Gdy to nie poskutkuje lub się powtarza pojawia się problem zemsty na złodzieju, agresorze.

Słowianie, podobnie jak w walkach o przywództwo, czerpią tutaj wzorce z przyrody, z walk godowych zwierząt - są to zatem walki umowne - zacięte, albo nawet krwawe, ale rzadko zabójcze, jak u kiboli.

Jest tutaj znacząca różnica w stosunku np. do kultury islamskiej, która napływa do Europy, gdzie zemsta za prawdziwe lub urojone krzywdy kończy się śmiercią - były już przykłady takiego zabójstwa Polaka w Polsce.

W kulturach cywilizowanych dzieci są uczone od początku dzielenia się swoją własnością, zabawkami - co jest odmienne w stosunku do postępowania w kulturach barbarzyńskich, gdzie nauka obejmuje egoizm, ciągnięcie ile się tylko da do siebie - widziałem tego typu wideo dzieci żydowskich w internecie.

--