Bulimia jest obok anoreksji jednym z najczęstszych zaburzeń odżywiania. Po obżarstwie następuje potrzeba pozbycia się nadmiaru pożywienia np. przez prowokowanie wymiotów, stosowanie głodówki lub środków przeczyszczających.
Bulimia może mieć bardzo negatywne skutki dla zdrowia, fizyczne i psychiczne. Najpoważniejszym z nich są zaburzenia pracy serca, osłabienie siły mięśniowej, uszkodzenia szkliwa zębów, przewlekłe podrażnienie gardła (rany w jamie ustnej i na języku), odwodnienie, suchość skóry, problemy z nerkami, niedokrwistość, nieregularny cykl miesiączkowy. Osoba cierpiąca na bulimię odczuwa niechęć do samej siebie, miewa stany depresyjne.
Przyczyn bulimii należy szukać przed wszystkim w psychice i problemach emocjonalnych związanych np. z zaniedbaniem w dzieciństwie, trudnościami rodzinnymi, brakiem akceptacji otoczenia. Przyczyną może być też uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu i wahań stężenia hormonu związanego z odczuwaniem głodu, czyli greliny. Na rozwój choroby mają też wpływ czynniki genetyczne, szczególnie wtedy, gdy w rodzinie pojawiały się przypadki otyłości i depresji.
Osoby dotknięte bulimią bardzo często odczuwają głód, także po skończonym posiłku. Gdy w wyniku przejedzenia się wywołają wymioty, nierzadko objadają się ponownie, by znów odczuć ulgę towarzyszącą opróżnieniu żołądka.
W leczeniu bulimii stosuje się przewde wszystkim psychoterapię, której celem jest zmiana sposobu myślenia i zachowań. Podstawową spraw jest uświadomienie osobie cierpiącej na bulimię jej skutków, przy czym chorzy często bagatelizują problem. Podczas terapii pacjent uczy się rozpoznawać czynniki wywołujące epizody obżarstwa, kontrolować ilość spożywanych produktów, wprowadzać do jadłospisu dotychczas „zakazane" produkty – te, których spożywanie wywołuje lęk, zmieniać sposób postrzegania swojego ciała i wagi. Niekiedy do leczenia trzeba włączyć farmakologię - leki zawierające fluoksetynę, która pozwala zredukować liczbę napadów obżarstwa, a także leki antydepresyjne.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
