Jestem prawie pewien, że nikt o zdrowym rozumie nie zaprzeczy, iż kultura - a właściwie - popkultura anglosaska wiedzie dziś w świecie prym. Rozpaczliwie acz nieskutecznie zalewowi zaoceanicznych i wyspiarskich popeksportów próbują przeciwstawić się już to Francuzi, już to Włosi, już to Hiszpanie (Kastylijczycy, Katalończycy, Baskowie) a nawet Skandynawowie (wszyscy). Stety lub niestety są to jednak kontrakcje nie mające większych szans powodzenia. No chyba, że oceniamy je lokalnie, europejsko. Mimo tego - w moim przekonaniu - próby te zasługują na uznanie. Wszak szwedzkie kryminały, francuskie dramaty, hiszpańskie horrory i włoskie "surrealizmy" wciąż wzbudzają zainteresowanie.
Nie jest powszechnie znanym fakt, iż np. władze brytyjskie całkowicie poważnie honorują swych obywateli, którzy w dziedzinach dalekich od medycyny, matematyki, chemii czy ekonomii osiągają wielkie sukcesy. Tacy ludzie jak m.in.Sean Connery, Elton John czy cała załoga Beatlesów zostali uhonorowani przez własną monarchinię. Z jakiej przyczyny? Ano z tego powodu, że swą działalnością (jeszcze całkiem niedawno uważaną za mało poważną i niegodną uczciwego człowieka) pozyskują rok w rok na całym świecie rzesze miłośników i sympatyków dumnego Albionu. Nie jest to wbrew pozorom czynność li tylko symboliczna i bez realnego znaczenia. Kierownicy "nawy" brytyjskiej, włącznie z królową, wiedzą doskonale, iż pozyskanie zwolenników zwykle kosztuje bardzo drogo. A przecież nawet tak zasobnego państwa jak Wielka Brytania nie stać na opłacanie milionów jawnych i ukrytych przyjaciół. Co innego, gdy pożądany efekt można uzyskać przy pomocy rozumnie wykorzystywanej (pop)kultury. Ot, choćby taki James Bond. Wprawdzie taki ktoś nie istniał i nie istnieje lecz setki tysięcy ludzi dałyby się pokroić za chwilę spędzoną z nim na wspólnej kolacji. Przystojny, sprawny, odważny i działający zawsze w dobrej sprawie. A skoro takim jest, to z pewnością wszyscy w UK są tacy sami. I masz! Mieszkaniec Hong-Kongu, RPA, Chile, Macedonii a nawet Rosji może być zapiekłym przeciwnikiem imperialistycznych zapędów Londynu, z tym jednak zastrzeżeniem, że... Anglików lubi. I to bardzo. Dzięki temu w razie poważnych perturbacji korpusy ekspedycyjne królowej Elżbiety II zostaną przyjęte z sympatią w Portugalii, w Ghanie, Peru, Rumunii i... w Rosji. Tak to sobie Brytyjczycy wykombinowali. Czapki z głów!
A jak jest z nami? Dość licho. I na tę chwilę nie zanosi się na jakąś eksplozję fascynacji polską kulturą. Niektórzy mogą nawet powiedzieć, że mamy tragedię. Tu byłbym nieco bardziej ostrożnym. Wystarczy przypomnieć, iż swego czasu moda, savoir vivre, uzbrojenie, lektury, pieśni i w końcu język polski był bardzo modny. Zarówno w opanowanych przez niemieckojęzycznych ziemian i mieszczan Inflantach, Prusach, w Mołdawii, na Wołoszczyźnie, w Chanacie Krymskim, na Siczy Zaporoskiej czy w Rosji, pozowanie na Polaka świadczyło o wysublimowanym guście i ogładzie. Wydaje się to nieprawdopodobne ale jest to prawdą. Ten czas minął. Sądzę wszakże, że wcale nie bezpowrotnie. Być może lekko przesadzam lecz pobieżna kwerenda w internecie, który spełnia obecnie rolę dawnych encyklopedii, pozwala przyjąć, że jest wiele osób (głównie z Europy Środkowej), dla których polski dorobek kulturowy wydaje się ponętnym. Wszak to dopiero pierwsze jaskółki i jak wiadomo nie uczynią one wiosny ale...
Czy tzw. mięta wobec Polski i Polaków pojawiająca się tu i ówdzie w środowiskach naszych sąsiadów to efekt polskiego "wstawania z kolan"? Tego nie wiem. Jest jednak dla mnie pewnikiem, że propagowanie naszego dorobku na obszarze "bliskiej zagranicy" kosztuje niewiele w stosunku do potencjalnych korzyści. Niech Albion będzie nam drogowskazem.
PS A tutaj kilka drobnych przykładów:
https://www.youtube.com/watch?v=U0OKhL7qQcY
https://www.youtube.com/watch?v=i--bB93hKKE
https://www.youtube.com/watch?v=DRbBHo2sGXE
