Rok się kończy. W telewizorze orędzie prezydenta Andrzeja Dudy, a ja czytam książkę Tadeusza Dubickiego i Stanisława J. Rostworowskiego o Sanatorach i Sikorszczykach. Właśnie czytam o naciskach na prezydenta Mościckiego aby wyraził zgodę, aby jego następcą został człowiek Sikorskiego, co też się stało. Książka, jedna z wielu, pokazuje jak ówczesne elity były nie tylko podzielone ale i mocno skonfliktowane.
W związku z rocznicą przekazania insygniów na stronie IPN czytam: "Po przeprowadzonych jesienią 1990 roku powszechnych wyborach prezydenckich w kraju, mimo braku odpowiednich zapisów w konstytucji kwietniowej z 1935 r., Ryszard Kaczorowski zdecydował się na złożenie urzędu i uroczyste przekazanie insygniów prezydenckich Lechowi Wałęsie. 22 grudnia 1990 r. na Zamku Królewskim w Warszawie Ryszard Kaczorowski przekazał insygnia władzy prezydenckiej nowo zaprzysiężonemu prezydentowi."
I teraz sobie myślę, tak wiele mówi się o majestacie Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, a tu:
pierwszy Prezydent II RP zamordowany,
drugi Prezydent II RP zmuszony do ustąpienia z urzędu,
rezygnacja z urzędu - pod naciskiem - trzeciego Prezydenta II RP,
pierwszy Prezydent odrodzonej III RP, która ma być jej kontynuacją z piętnem współpracownika służb,
kolejny Prezydent to postkomuna,
obecny Prezydent oskarżony o nieprzestrzeganie konstytucji
Może te insygnia mają w sobie coś takiego, że ta nasza demokracja od stu lat kuleje i niedomaga.
Co Państwo na to? Czy inne byłe demoludy odwołują się do swoich międzywojennych niepodległościowych tradycji? Chyba nie mieli rządów na uchodźctwie. Ten nasz londyński po Jałcie praktycznie przestał być uznawany.
Zatem potrzeba refleksji nad przeszłością i teraźniejszością, budowanie na hura polityki historycznej wskazującej na to jacyśmy to wspaniali nie jest dobre i nie gwarantuje sukcesów w przyszłości, bo nie bazuje na wyciąganiu wniosków z przeszłości.
