Centralizm demokratyczny

Tytułowy termin „centralizm demokratyczny” pamiętają tylko ludzie mojego pokolenia. To był wynalazek Gierka, który przejmując schedę władzy po Gomułce próbował po nim unowocześnić socjalizm „siermiężny” na „udemokratyczniony”, w większym stopniu wsłuchany w głos społeczeństwa.

To większe wsłuchiwanie się w głos ludu nazwano właśnie „centralizmem demokratycznym”. Sednem tego językowego terminu jest słowo „centralizm”. A centralizm komunistyczny, to funkcjonowanie państwa ściśle ukierunkowane przez szczyt piramidy rządów partii komunistycznej, gwarantującej sobie w konstytucji przewodnią rolę kierowniczą w państwie:

Konstytucja PRL z 16.02/1976 r. - Artykuł 31:

1.Przewodnią siłą polityczną społeczeństwa w budowie socjalizmu jest Polska Zjednoczona Partia Robotnicza.

Do takiego centralizmu mocno podobny jest obecny ustrój lansowany w Polsce przez PiS, który nieznaczną przewagą sejmową 10 posłów chwiejnej  koalicji ZP dąży do maksymalnego scentralizowania polskiego ładu ustrojowego zupełnym ignorowaniem opozycji sejmowej  i bez cienia demokratycznych skrupułów modeluje państwo z demonokracji powszechnej na „demokrację centralistyczną”, to znaczy, że formy i procedury demokracji ustala centrum władzy wykonawczej, która przejmuje /demokratycznie, a jakże/ od władzy ustawodawczej i sądowniczej wszystkie decyzje zarządczo personalne jako instrument bezwarunkowej kontroli w państwie.

Główne tego elementy to okrawanie uprawnień samorządowych instytucji obywatelskich w samorządności gminnej, branżowej a ostatnio także samorządności szkolno-rodzicielskiej.

Inne przykłady upaństwawiania życia obywateli odbywa się pod demagogicznym hasłami np. repolonizacji rynku finansowego i medialnego, w pełni oddawanego w ręce rządu centralnego.

Polska nie jest wyjątkiem w niebezpiecznej transformacji demokracji zachodniej, polegającej na uzawodowieniu parlamentarzystów, czyli piramidalnego rozszerzenia rządów z setek etatowych, nadmiernie wysoko wynagradzanych funkcjonariuszy np. europejskich rządów, na tysiące dalszych jeszcze wyżej wynagradzanych funkcjonariuszy europejskich parlamentów /o UE nie mówiąc/.

Taką deformację demokracji śmiało można nazwać patologiczną, bo tłumiącą w tysiącach tych państwowych funkcjonariuszy odruchy demokratycznej praworządności ustrojowej na osobistą interesowność biurokracji państwa, której stróże i nadzorcy /z naturalnych ludzkich skłonności/ są mocno zainteresowani swoją pozycją ekonomiczną wynoszoną przez nich na czoło spraw państwowych.

Płacowe awantury parlamentarne są znane w całej cywilizacji zachodniej.

Pamiętamy słynną polską aferę nagród pieniężnych polskich ministrów zapamiętaną zawołaniem w ich obronie p. Beaty Szydło z trybuny sejmowej „im się to po prostu należy”.

Gniew społeczny zmusił wtedy rządzącą partię do obniżenia pensji parlamentarzystów o 20%, i nakazanie ministrom   przez prezesa PiS  „zwrotu” premii na cele Caritas.  Gest wymowny choć pozorny.

Minęło dwa lata, a sprawa wraca. Ten sam p. Jarosław Kaczyński dzisiaj obiecuje znaczące podwyżki dla parlamentarzystów w tej centralistycznie uprawianej polityce polskiej, tak komentowane:

„Kaczyński obiecuje posłom podwyżki pensji. Chce wyciszyć ferment w partii. Poprzednia próba skończyła się skandalem. Pod presją opinii publicznej opozycja wycofała się z paktu o podwyżkach. Ale Jarosław Kaczyński wraca do tematu. Na zamkniętym posiedzeniu klubu PiS w Przysusze obiecał, że przeforsuje wzrost wynagrodzeń dla parlamentarzystów jeszcze w tej kadencji”.

www. Prezes PiS Jarosław Kaczyński obiecuje posłom podwyżki pensji. Chce wyciszyć ferment w partii (wyborcza.pl)

Malo kto zwraca uwagę na te elementu dyskusji posłów „walczących” o podwyżki w słowach: jak tak może być skoro taki Obajtek zarabia miliony a my nędzne kilkanaście tysięcy.

Choć trzeba przyznać, że problem synekur w państwowych spółkach dostrzega szef obozu rządzącego p. Jarosław Kaczyński mówiąc, że zostaną zablokowane możliwości „kolekcjonowania” rad nadzorczych z politycznego nadania. Niby dobrze, że tak mówi, choć problematyczna jest prawdomówność tej deklaracji w kontekście rozszerzania /zamiast zwijania/ elementów państwowości we wszystkich dziedzinach życia od gospodarki po samorządność obywatelską.

Fakt rozszerzania w państwie reguł centralistycznego sterowania życia publicznego i ograniczania demokracji samorządowej nie rokuje naprawy owych patologii "centralizmu demokratycznego" z prostego powodu: obiecujący naprawę systemu rządów państwa są  ich autorami!

Czyli obwód zamknięty!