Jan Rokita w ‘Wszystko Co Najważniejsze’ punktuje kłamstwa o Polsce w ‘Times of Israel’. Zgadzam się, ale dodam: niepoprawność w sprawie Holokaustu to nie tylko izraelski problem – Stany Zjednoczone mają tu swoje grzechy. A Anne Applebaum? Jej słowa szkodzą Polsce bardziej, niż się wydaje.
Usiadłem dziś z tekstem Jana Rokity, opublikowanym na portalu Wszystko Co Najważniejsze, i nie mogłem się nadziwić, jak trafnie uchwycił on absurd kłamstw, które zalewają świat na temat Polski. Rokita rozprawia się z artykułem „Times of Israel” z 2 czerwca 2025 roku, który nazwał Karola Nawrockiego, nowego prezydenta Polski, „rewizjonistą Holokaustu” – tylko dlatego, że jako prezes IPN promował heroizm Polaków ratujących Żydów, jak rodzina Ulmów. To nie jest zwykłe przeoczenie, to wyrafinowana manipulacja, która ma uciszyć polską politykę historyczną. Zgadzam się z Rokitą – takie kłamstwa, podsycane przez liberalne elity żydowskie, przekraczają granice rozsądku, a wolność słowa staje się tu narzędziem propagandy, przypominającym sowieckie absurdy.
Ale pozwólcie, że pójdę o krok dalej. Rokita skupia się na Izraelu, wskazując na wojnę w Gazie i hipokryzję liberalnych mediów, które szukają „rewizjonistów” w Polsce, podczas gdy własne podwórko wymaga lusterka. Zgoda, Izrael ma tu swój problem – jak słusznie zauważył Rokita, cytując Jair Golan o „zabijaniu dzieci palestyńskich jak hobby”. Ale niepoprawność w sprawie Holokaustu to nie tylko izraelski grzech. Stany Zjednoczone, z ich potężnym wpływem na narrację globalną, też mają na sumieniu kilka przykładów, które warto przypomnieć. Weźmy choćby Institute for Historical Review – organizację z Kalifornii, która od lat 70. promuje negowanie Holokaustu, publikując „badania”, które podważają liczbę ofiar czy istnienie komór gazowych (en.wikipedia.org – „Institute for Historical Review”). Albo przypadek Davida Irvinga, brytyjskiego historyka, który w USA znalazł wsparcie wśród niektórych środowisk skrajnej prawicy, zanim został skazany za negowanie Holokaustu w Europie (historynewsnetwork.org – „David Irving’s Legal Battles”). Czy wspomnieć o głośnym procesie w 2000 roku, gdy Irving przegrał z Deborah Lipstadt, ale jego idee wciąż krążą w amerykańskim undergroundzie? To pokazuje, że rewizjonizm Holokaustu ma w USA swoje korzenie, choć jest zamiatany pod dywan przez mainstream.
W tym kontekście warto przyjrzeć się Anne Applebaum, której teksty w The Atlantic (np. z grudnia 2019, en.wikipedia.org – „Anne Applebaum”) zdają się dokładać cegiełkę do tej niepoprawnej narracji. Applebaum, pisząc o „prawicowych intelektualistach płaszczących się przed dyktatorami”, często wskazuje na Polskę i PiS jako przykład, pomijając kontekst historyczny czy wkład Polaków w ratowanie Żydów. Jej diagnoza „nowego nacjonalistycznego zagrożenia” (theatlantic.com – „A New European Divide”) jest skierowana do amerykańskiej publiczności, ale w Polsce jej słowa są mało eksponowane – może z uwagi na pozycję jej męża, Radosława Sikorskiego, ministra spraw zagranicznych? To podejrzane milczenie sugeruje, że jej krytyka, choć pozornie obiektywna, szkodzi Polsce, wzmacniając stereotypy o „antysemityzmie” czy „rewizjonizmie”, podczas gdy sama Applebaum zdaje się unikać odpowiedzialności za skutki swoich słów. To nie jest dziennikarstwo – to polityczna gra pod publiczkę zza oceanu.
Rokita słusznie pyta, dlaczego liberalne media, jak „Times of Israel”, rzucają w Polskę oskarżeniami, podczas gdy ich własne podwórko ma swoje cienie. Dodam: Stany i ich elity medialne też nie są bez winy, a Applebaum, zamiast rzucać kamieniem, mogłaby spojrzeć na własne podwórko. Może to naiwne marzenie, ale czy nie lepiej szukać prawdy, niż budować nowe mity? A Wy, drodzy czytelnicy, co sądzicie – czy media, jak Applebaum czy „Times of Israel”, naprawdę służą prawdzie, czy tylko podsycają konflikt?
Inne tematy w dziale Polityka
