Jan Bodakowski
Adam Wielomski o teokracji papieskiej w średniowieczu
Nakładem wydawnictwa Von Borowiecki ukazała się siedemset stronicowa praca Adama Wielomskiego „Teokracja papieska 1073-1378”. Oparta na bogatym materiale źródłowym praca Wielomskiego w każdym rozdziale zawiera setki przypisów. Autor odwołuje się do licznych prac innych badaczy.
Doktor habilitowany Adam Wielomski jest profesorem nadzwyczajnym w Instytut Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach. Wykładał w Szkole Wyższej Bogdana Jańskiego, Warszawskiej Szkole Zarządzania - Szkole Wyższej, Akademii Podlaskiej. Jego doktorat dotyczył filozofii dziejów Josepha de Maistre'a, a habilitacja nacjonalizmu francuskiego w XIX i XX wieku. W swoich licznych publikacjach naukowych poruszał tematykę: państwa, prawa, polityki, konserwatyzmu, ideologii faszystowskiej w krajach łacińskich, stosunku katolicyzmu francuskiego do rewolucji francuskiej, praw człowieka, Franciszka Franco i jego państwa, tradycjonalizmu. Jest prezesem Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego, pisuje w "Pro Fide Rege et Lege", "Myśli Polskiej" i "Najwyższym Czasie", na stronach portalu konserwatyzm.pl. W 2001 roku kandydował do sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości.
W swej książce o papieskiej teokracji Wielomski opisał koncepcje władzy papieskiej od wyboru na papieża Hildebranda w 1073, do wielkiej schizmy zachodniej w 1378 – czyli okres wypraw krzyżowych, pontyfikatu Innocentego III, panowania Fryderyka II. Szczegółowy charakter publikacji niech najlepiej odda dokładne przybliżenie zawartości dwu pierwszych rozdziałów
W pierwszym rozdziale Wielomski przybliżył wydarzenia z czasów wcześniejszych niż data w tytule pracy. Rozpoczął swe rozważania od V wieku, przybliżył doktryny cesarskie X i XI, ideowe podstawy państwa Karola Wielkiego. Postrzeganie cesarza jako katechona (teologie polityczną króla kapłana, cezaropapistyczne imperium Karola Wielkiego, doktryny cesarskie X i XI wieku – w tym odnowienie cesarstwa pośród Niemców, refleksy antycznej i bizantyjskiej cesarskiej teologii politycznej, role katechona w listach świętego Pawła i w proroctwach apokaliptycznych, katechoniczny charakter odnowionego cesarstwa). Imperialna teologia polityczna w dobie sporu z papiestwem o inwestyturę (czasy od Ottona III do Henryka IV, cesarskie Libelli de lite).
W rozdziale drugim przybliża doktrynę ”augstynizmu politycznego” oraz reformę gregoriańską. Augustynizm polityczny (nauczanie świętego Augustyn a „augustynizm polityczny", historia „augustynizmu politycznego" do pontyfikatu Grzegorza VII). Teologie polityczna Grzegorza VII (stan i problemy Kościoła X i XI stulecia, przełom eklezjalny XI wieku, Hildebranda i pregregorian, cele początkowe reformy gregoriaoskiej, papieską ekskomunika, program eklezjalno-polityczny – w tym: dictatus papae, prymat papieski, pontyfikalną nieomylność, wykładnia idei Dictatus papae w innych pismach pontyfikalnych – a także dwie depozycje i 2 list do Hermanna z Metzu, główne rysy teologii politycznej. Reforma gregoriaoska, według interpretacji rewolucyj i interpretacji tradycjonalistycznej, w sprawach: pochodzenia władzy, cesarstwa, równości ludzi.
W trzecim rozdziale Wielomski opisał historie kościoła w XII i XIII wieku – panowanie Innocentego III, Innocentego IV, wojny krzyżowe, relacje kościoła z państwem.
Czwarty rozdział poświęcony jest prawu kanonicznemu. Kolejne rozdziały opisują rywalizacje papieży z Filipem IV Pięknym i Ludwikiem IV Bawarskim, koncepcje awerroizmu, i reakcje kościoła te idee. Prace kończy indeks i kilkudziesięciostronicowa bibliografia.
Jan Bodakowski
Inne tematy w dziale Kultura
