Czy to źle, że ludzie coraz bardziej przejmują się losem zwierząt, tak swoich, jak i bezpańskich czy dzikich? Czy to oznaka bambinizmu? A może po prostu stajemy się – my, białasy – coraz wrażliwsi, delikatniejsi, empatyczni? Czy jest w tym powód do niepokoju? Czy się komu podoba czy nie, niedługo więcej ludzi będzie przejmować się psem czy kotem niż nienarodzonym dzieckiem. A może już tak jest? Dla mnie to nieistotne, patrzę na ludzkie obyczaje jak na ciekawostki, które mnie osobiście niespecjalnie muszą obchodzić. Niemniej to jednak znamienne, że zwierzęta zastępują nam coraz częściej coś, co kiedyś było sprawą oczywistą: własną rodzinę.
To, że futrzaste milusie wyprzedzają w pragnieniach i planach na przyszłość własne potomstwo, wcale mnie nie dziwi. Dzieci to coraz mniej pożądany obiekt troski. „Petsy” są wdzięczniejsze, wierniejsze, mniej wymagające, mniej pyskate i w ogóle pod wieloma względami biją dzieciarnię na głowę. Jednak przedkładanie psa czy kota ponad najbliższych członków rodziny, którzy już istnieją, każe się zastanowić nad przetasowaniem wartości i uczuć wyższych, jakiego doświadcza nasza cywilizacja. Dowartościowanie singli było tylko początkiem. Nadchodzi epoka sierściuchów jako najważniejszych istot w życiu zatomizowanego Europejczyka, Amerykanina, czy może nawet obywatela niektórych żółtych krain. Dla ludzi czarnych i śniadych stanowi to zapewne powód do drwin i braku szacunku, jak mniemam. Ech, ci stuknięci biali i żółci ludzie; preferują czworonoga ponad własny klan. :) Nie sądzę jednak, byśmy się tą opinią przejęli. Pędzimy prosto ku demograficznej zagładzie, a miłość do psów i kotów tylko temu sprzyja.
Komentarze