Karolina Nowicka Karolina Nowicka
256
BLOG

Ot, takie tam narzekactwo

Karolina Nowicka Karolina Nowicka Socjologia Obserwuj temat Obserwuj notkę 32


Znacie mnie z dobrodusznego usposobienia, łagodności, delikatności i optymizmu. Moje wpisy tchną pogodą ducha, radością życia oraz miłością bliźniego. Prawda? Nie? No trudno, nie zadowoli się każdego.

W niniejszej notce postanowiłam wyliczyć kilkanaście rzeczy/zjawisk, które mnie porządnie irytują. Debilizmów, które najchętniej unicestwiłabym, gdybym miała taką moc. Oczywiście muszę je tolerować, albowiem... nie mam innego wyjścia. Ale przynajmniej sobie ulżę.

Kolejność bez znaczenia:

  • Argumentum ad Hitlerum. A bo wy jesteście jak Hitler! A bo Hitler tak robił! A bo Hitler też postępował w zgodzie z własnym sumieniem! Przebij to, lewaku, prawaku, liberale, konserwo... Stosowanie tego chwytu z miejsca dyskredytuje w moich oczach rozmówcę. Ale prostaczkowie boży to kupują. Niedługo strach się będzie przyznać do wegetarianizmu, słuchania Wagnera czy nie palenia.
  • Szpanowanie niemaniem telewizora. Bo w telewizji tylko sieczka, propaganda i nuda. Oczywiście z Internetu taka osoba za nic by nie zrezygnowała, pomimo iż wylewa się stąd równie dużo gówna (jeśli nie więcej, gdyż może publikować niemal każdy).
  • Gwiazdorzenie i przerost formy nad treścią. Kilka lat temu narzekaliśmy z moim partnerem, że w serialach dokumentalnych o zwierzętach wypowiadający się na ich temat ekspert koniecznie musi być w centrum uwagi, wydurniać się, paplać bez umiaru, zaś sama przyroda schodzi na dalszy plan. Kiedy czasami natrafię na jakiś teleturniej czy program rozrywkowy, to zamiast solidnej dawki wiedzy „raczę się” światełkami, kakofonią dźwięków, dygresjami prowadzącego, etc. Ciągle można znaleźć w TV ciekawe i mądrze prowadzone programy, ale chłamu jest co niemiara.
  • Kretyńskie przekonanie, że „moje informacje pochodzą ze sprawdzonych źródeł, a informacje nie pasujące do moich założeń to czysta propaganda”. Ludzie nie chcą widzieć tego, co nie pasuje do ich mozolnie ulepionej przez umysł układanki, nie chcą (a może nawet nie mogą) burzyć zacumowanego w umyśle obrazu świata. Rozumiem to, ale wolałabym, żebyśmy byli świadomi, że każdy z nas ma tylko swój punkt widzenia.
  • Kłamstwa, przeinaczenia, manipulacje, przemilczanie istotnych informacji. Jestem na ogół ufną osobą i kiedy coś przeczytam czy usłyszę, to chcę w to wierzyć. Naiwność? Być może. Ale komuś/czemuś trzeba wierzyć. Wszyscy czerpiemy wiedzę o świecie z mediów. Tymczasem trzeba co i rusz aktualizować dane – jeśli tylko chce nam się zbierać info z różnych źródeł.
  • Moda na dziury w spodniach. Nie wiem, kto to paskudztwo wymyślił, jest to jednak dowód na to, że ludziom da się wcisnąć niemal wszystko. Dziury mniejsze i większe, pojedyncze i w skupiskach, z wystającymi nitkami i bez. Żeby celowo stylizować się na menela, to trzeba... no właśnie, co trzeba mieć w głowie?
  • Głowa! A konkretnie – moda na golenie jej części. Jeszcze u mężczyzn takie podgolone łebki jakoś ujdą, lecz u pań wygląda to dość szpetnie. Za dużo mają tych włosów czy co?
  • Malowane brwi. Niekoniecznie w każdym przypadku, ale na pewno te wyjątkowo grube i jakby odrysowane od szablonu. Aż mi trudno wzrok oderwać, tak nieładnie to wygląda. Czy facetom podobają się takie nienaturalne, czarne, topornie wymalowane krechy?
  • Powszechne gapienie się w smartfon. Zapewne ci wszyscy przyklejeni wzrokiem do ekranu osobnicy oglądają i słuchają opery, wykładu na temat fizyki kwantowej czy malarstwa flamandzkiego w XVI wieku, a może nawet jakiegoś ciekawego filmu, niemniej to przygnębiające. W tej sytuacji wypadałoby się cieszyć, że ludzie jeszcze cokolwiek – choćby i najgłupszego – czytają.
  • Brak publicznych toalet w moim (nie tak znowu małym) mieście. Kiedy dwadzieścia dwa lata temu pojechałam z rodziną do Londynu, zachwyciła mnie – między innymi – mnogość czystych i bezpłatnych (!) ubikacji. Czy kiedykolwiek doczekamy się w Polsce tego samego? Czy może ludzie mają nadal szczać i srać po krzakach?
  • Domaganie się od właścicieli psów sprzątania po nich, pomimo braku specjalnych koszy oraz pojemników z torebkami na odchody. Jakoś sobie ludziska radzą, ale ja bym się wkurzała. I pewnie wrzucałabym opakowania z fekaliami do dowolnego śmietnika.
  • Zabudowywanie każdej wolnej przestrzeni. Zostało w moim mieście jeszcze trochę „dzikich” terenów, ale z tego, co widzimy, deweloperzy stawiają wciąż nowe bloki. Z pewnego bloga dowiedziałam się nawet (zabawne, że należy on do Lublinianki, która od wielu lat mieszka za granicą), iż chcą zawłaszczyć Górki Czechowskie. Jak już zabudujemy i zabetonujemy każdy skrawek ziemi, wytrujemy rośliny i zwierzęta, zamkniemy się w sterylnie czystych mieszkankach – to czy będziemy w końcu szczęśliwi?
  • Popularność „Gry o tron”. Obejrzałam (dawno temu) pierwszy odcinek i stwierdziłam, iż jest to typowe fantasy, tyle że z mnóstwem wątków. Oświećcie mnie: co w tym serialu jest takiego wyjątkowego? Czy chodzi o popularność książki? Czy sama książka jest według Was warta przeczytania?
  • Last but not least: ekranizacje książek. Zazwyczaj zawodzą. Weźmy choćby „Hobbita”. O ile „Władca pierścieni” całkiem słusznie jest dziełem monumentalnym tudzież pełnym patosu, o tyle nakręcenie w tym samym stylu lekkiego i zabawnego „Hobbita” uważam za poważny błąd. Jackson zrobił z tej krótkiej powiastki rozbuchaną trylogię, wepchnął na siłę Legolasa i obowiązkowo waleczną panienkę, okrasił Sauronem, zabił na koniec Thorina – i tym samym zaciukał ducha tej uroczej, pogodnej historyjki.

Mogłabym jeszcze długo wymieniać, co mnie wkurwia, męczy, zniesmacza, ale... nie chce mi się już nad tym rozmyślać, bo człowieka może tylko szlag trafić. :/


Miłośniczka przyrody, wierząca w Boga (po swojemu) antyklerykałka, obyczajowa liberałka. Lubię słuchać audiobooków, pisać na Salonie, rozmawiać z ludźmi w Necie. W życiu realnym jestem odludkiem, nie angażuję się społecznie, właściwie to po prostu spokojnie wegetuję, starając się jakoś uprzyjemnić sobie tę swoją marną egzystencję. Mało wiem i umiem, dlatego każdego, kto pisze sensownie i merytorycznie bardzo cenię. Z kolei wirtualne mądrale, które wiedzą jeszcze mniej ode mnie, ale za to uwielbiają kłótnie i nie stronią od ad personam, traktuję tak, jak na to zasługują.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo