Czym jest szczęście? Kiedy możemy powiedzieć o sobie, że jesteśmy szczęśliwi? Planując wakacje na wymarzonych Bora Bora? Kupując dom 300 m2? Podejmując dobrze płatną pracę? Ślub z ukochaną osobą? Nowy zegarek? Nowa komórka? Dużo dzieci? Kochający rodzice?
Nie ma jednej definicji szczęścia. Podejrzewam, że każdy stworzy swoją i każdy określi inne granice szczęścia.
Czasami jest potrzebne wiele wydarzeń czy wiele spraw, by móc powiedzieć „jestem szczęśliwa / jestem szczęśliwy”, czasami jedno znaczące: pierwszy oddech po przebytej operacji, uratowany przez zabudową piękny park nad jeziorem, czy pierwszy miesiąc po przebytych kłopotach finansowych. Każdy, biedny czy bogaty, zdrowy i chory, inaczej sobie wyobrazi szczęście. I każdy z nich będzie miał swoją rację. Niepodważalne ku temu prawo.
Czasami jest tak, że mamy kłopot w określeniu wobec samego siebie czym jest szczęście. Nie umiemy je określić, nazwać czy wskazać. Bywa, że ciągle jesteśmy z czegoś niezadowoleni, bo brakuje nam poczucia szczęścia.
Zaraza koronawirusa bardzo szybko pokazała, że zaczynamy doceniać „małe rzeczy” i „zwykłe sprawy”. Że zaczynamy tęsknić do spraw, które „normalnie” były dostępne jeszcze do niedawna bez żadnych obostrzeń: spacer po lesie, spotkania z przyjaciółmi, pójście do kina lub teatru. Żadna z tych „normalnych” spraw nie przesłoniła nam tych „prawdziwych marzeń”, ale nagle się okazało, że obok planów i marzeń o „wakacjach życia” i bogatej przyszłości, szczęście dają na te związane ze zwykłymi czynnościami i zwykłym życiem. Okazało się, że obok wyśmienitej kolacji we wyśmienitej restauracji poczucie szczęścia daje nam „zwykła kawa” w maleńkiej kawiarence na obrzeżach miasta.
„Jaka ja będę szczęśliwa, gdy …”, „jaki ja będę szczęśliwy, jeśli…” – ile razy ostatnio w ten sposób myśleliśmy o tym, co będziemy robić „po wszystkim”?
Komentarze