Przyznam, że mam z tą sprawą pewien problem. Chodzi „sprawę drukarza z Łodzi”. Zbigniew Ziobro skierował do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zajęcie się sprawą łódzkiego drukarza, który odmówił fundacji LGBT druku ich plakatów z powodu swoich przekonań.
Ów drukarza sąd skazał parę lat temu za „umyślną, bez uzasadnionej przyczyny, odmowę świadczenia, do którego jest obowiązany” (cytat za Onetem). Ziobro twierdzi, że nie wolno karać za postępowanie zgodne ze swoim sumieniem.
Mam z tym problem, bo z jednej strony nie wierzę w to, że taką samą gorliwością wstawiłby się pan minister gdyby sprawa dotyczyła drukarza, który odmówił druku z powodów swoich, dajmy na to, niekatolickich przekonań, a z drugiej strony odnoszę sprawę do swoich poglądów.
Jak reagowałby minister, gdyby okazało się, że jakiś inny drukarz odmówiłby z tych samych – światopoglądowych – powodów druku plakatów Rodzinie Radia Maryja albo jakieś grupie konserwatywnej?
Z drugiej strony, zmuszanie kogoś, kto prowadzi interes prywatny do tego, by robić coś wbrew swym przekonaniom, też jest bez niewłaściwe. Albo uznaje – ale sam, bez nacisków! – że poglądy nie mają znaczenia, bo liczy się zarobek i wykonuje daną usługę, albo uznaje swe zasady za coś wiążącego i odmawia.
Odnosząc to wszystko do swoich poglądów: gdyby ktoś mi zlecił druk plakatów z antyekologicznymi hasłami, promującymi myślistwo albo koszulki z nadrukami obśmiewającymi Indian, Grabaża i wszystko inne mi drogie, to musiałbym drukować? No nie. Odmówiłbym i tyle.
