Obudził mnie dziś huk latających, wojskowych samolotów. Jakieś F-16, czy "coś". Już dawno tego nie było, bo podmiejski poligon jest jakby "wyciszony", więc się zdziwiłam.
Te głośne maszyny jeszcze godzinę okupowały moje niebo. Miałam wrażenie, że zaraz, któraś spadnie mi na dom. W końcu, jednak uspokoiło się.
Kilkoma maszynami już latałam. Dużymi, pasażerskimi, to słaby efekt. Helikopterem - ze złamaną nogą z Kasprowego - też żadne ekscytujące przeżycie.
Najwięcej emocji miałam w Wildze.
Udałam się kiedyś - w większej grupie - na miejscowe sportowe lotnisko i zgłosiłam w biurze, iż chcę się przelecieć. Kazano mi podpisać dokument z moimi danymi i oświadczeniem, w rodzaju, że: lecę na własne ryzyko. Później dokonałam - jeszcze - stosownej opłaty i wraz z dwójką innych pasażerów, udałam się w stronę samolotu. Przywitał nas pilot, który docipkował, trochę nas strasząc. Nic to, byliśmy jeszcze dzielni.
Usiadłam z tyłu, za pilotem. Reszta, też się usadowiła. No i zaczęliśmy kołować, a następnie się wznosić. Wilga jest dosyć wąska i jak spojrzałam w dół, to pewne drżenie serca poczułam. Współpasażer, który siedział obok, raczej też, bo złapał mnie za kolano i wbił mi się w nie - paznokciami. Trochę też pojękiwał, więc już nic nie mówiłam i nie zrobiłam.
W pewnej chwili, pilot odwrócił się do mnie i zapytał, w której dzielnicy mieszkam, a gdy mu to zdradziłam, to rzucił: zaraz polecimy nad pani domem. Zrobił gwałtowny zwrot, tak że żołądek podszedł mi do gardła. Mój współpasażer trząsł się, jak osika.
Cały lot nie trwał zbyt długo, ale emocji było mnóstwo.
Gdy wylądowaliśmy, tego który trzymał mnie za kolano, trzeba było wynosić. A mnie po nim zostały siniaki. Ale co sobie polatałam, to polatałam.
W takiej wojskowej maszynie, to muszą być - dopiero - efekty specjalne.
I jeszcze, taki pokaz:
Inne tematy w dziale Rozmaitości
