Zdałby się cud!

Już niedługo nastąpi kanonizacja Papieży: Jana XXIII i Jana Pawła II. To święto dla Kościoła i wierzących.

Rzym jest już oblegany przez turystów, którzy chcą być TEGO naocznymi świadkami. Są tam też i pielgrzymi, traktujący swój pobyt, jako wyznanie wiary. A prócz tego w "Wiecznym Mieście" kwitnie handel, często tandetnymi pamiątkami, jak choćby figurki Papieży, z kiwającymi się główkami. Trudno się więc dziwić, że i w Polsce byli tacy, którzy na dewocjonaliach chcieli zarobić, patrz przygazetowe medaliki "GPC". Jarmark jak jarmark.

A "nasz" Jan Paweł II? Będzie świętym, a był Papieżem-pielgrzymem, który ruszył się z Rzymu i swą obecność zaznaczył w różnych regionach świata, dając ludziom chwile radości i świętowania. Bywał też w Polsce, a jego wizyty niosły ze sobą dwa przesłania: podtrzymanie w narodzie ducha wiary katolickiej, jak i tej prowadzącej ku wolności. I to drugie było szczególnie ważne /dla wierzących i niewierzących/, gdy Polska tkwiła jeszcze w jarzmie komunizmu. To podczas pierwszych wizyt Papieża-Polaka w OJCZYŹNIE, łamane były schematy, które dawały "TEJ ZIEMI" siłę. Tu Jan Paweł II dokonał wielkiego dzieła.

Aby w Kościele katolickim móc dostąpić zaszczytu zostania ŚWIĘTYM, to prócz autentycznych dokonań, godnego życia, trzeba też mieć na swym koncie cuda, np. uzdrowień. W wypadku Jana Pawła II takich się też doszukano i je uznano. Możliwe..., choć podobno największym cudem jest cud życia. I dobrze, gdy ono może się rozwijać i realizować w pokoju oraz godziwych warunkach. A dziś na świecie - jak i dawnie bywało - wojny, przemoc i nieszczęścia, nawet u polskich granic. Ludzie się nie zmienili, wciąż są wojownikami, tylko jedni walczą o ochronę swego terytorium, gdy innym, to ich własne nie wystarcza i usiłują sięgać po cudze. Nie oglądają się przy tym za siebie i nie liczą się z tym, iż ich ekspansja niesie wojny, utarczki i wiele ludzkich tragedii. Tu zdałby się cud opamiętania, choć trudno uwierzyć, że nastąpi, nawet przy wstawiennictwie ŚWIĘTYCH.