12. porażka Świątek w tym roku

Zdaje się, że wszystkie moje przewidywania dotyczące turnieju w Montrealu, wezmą w łeb.

Nie pisałem tego otwarcie, ale po cichu liczyłem na dużo lepszy wynik NDN-u w Quebecu. Tymczasem, w rozegranym w nocy meczu z Tauson, pojawiły się wszystkie stare błędy popełniane przed Wimbledonem. Przede wszystkim brak czucia kortu. Polka przestrzeliwała masę piłek, robiąc bardzo dużo niewymuszonych błędów. Druga rzecz. Nieumiejętność dostosowania się do sytuacji na korcie. Dunka świetnie czytała Igę, NDN wręcz przeciwnie. Pierwszy serwis, mimo prawie 10 asów, też zawodził. Szczególnie w ważnych momentach. Tych, które decydowały o wyniku.

Jako się na początku rzekło, spodziewałem się po Idze w Montrealu znacznie więcej. Najgroźniejsze rywalki też zrobiły wiele, by jej życie w Kanadzie ułatwić. Dzień wcześniej odpadła Gauff, już na początku turnieju zrobiła to Pegula, wyautowana została też Anisimowa. Wydawało się, że nic tylko czekać na finał z rozkręcającą się z meczu na mecz Rybakiną. A tu taki numer.

Nie sprawdzi się też najprawdopodobniej moje drugie przewidywanie, że nie powiększy się już grono nazwisk, które wygrywały w tym roku Wielkie Szlemy i tysięczniki. Jedyna „nadzieja” w Keys, ale to nie na niej, de facto, opierałem w poprzednim poście swoją tezę.

Tak czy inaczej widać, że stawka się coraz bardziej wyrównuje i każdy już, pomału, może wygrać z każdym. Każda z każdą, znaczy.

Być może osiągane tutaj rezultaty wynikają z faktu, że to dla czołówki (choć nie całej) pierwszy od dawna turniej na hardzie. Być może. Ale jedno się coraz bardziej klaruje. W damskim tenisie niczego już nie można być pewnym.

Jak to mówił Heraklit? Pantha rhei. I tego się chyba trzeba trzymać.