Pamela Anderson to w zasadzie wzorzec z Serves prawdziwej blondynki: piękna, zgrabna i sztuczna od stóp do głów. Kiedy jednak Pamela wypowiedziała się na temat molestujących producentów i ich niewinnych owieczek, Hollywood zawyło z oburzenia: prawda bowiem, zawsze i wszędzie, rani najcelniej i najboleśniej. Bo znana aktorka ośmieliła się powiedzieć to, co dla wszystkich normalnych było oczywiste od dawna: Weinsteinowi można było odmówić.
Po prostu - reguły gry w tym światku (półświatku) znane są od dawna i wiadomo, że jeśli początkująca aktoreczka umawia się z potentatem filmowym na kolację, a potem i idzie z nim do hotelu, to umówmy się: nie po to, żeby grać z nim w szachy! Jeśli chce się robić karierę za pomocą "Idola" czy Weinsteina, to należy się liczyć z niechcianą ciążą i dobrze zabezpieczyć (i tu jakoś świadomości wystarczało wszystkim). Owszem - kiedy się kłamie na prawo i lewo, że karierę zawdzięcza się ciężkiej pracy i nikt w tym nie pomógł, to faktycznie można się spłoszyć, że szczegóły dilu wyszły na jaw - no i trudno. Taka branża.
Najbiedniejsi w tym wszystkim są polscy celebryci - ci, którzy swój autorytet rzucili na stos podpalony przez Romana Polańskiego. Wszystkie te Stalińskie i Żuławskie, które darły mordy, że trzynastoletnia ofiara Polańskiego to młodociana prostytutka, muszą sobie dziś pluć w te mordy, że tak fatalnie przestrzeliły ... Bo na wstyd w wydaniu tych ruskich czieławieków nie liczę.
Choć, jak widać po Pameli Anderson, ani bycie blondynką, ani praca w filmie, nie obliguje automatycznie do takiej głupoty i chamstwa, jaką nam zaprezentowali nasi celebryci.
