Kilka dni temu na yuutube, przez zupełny przypadek, natknęłam się na przedziwny serial pt. "Cela śmierci". Z ciekawości odtworzyłam kawałeczek, a tam jakiś mężczyzna - oczekujący na wykonanie kary śmierci - powiedział prosto we współczujące oko kamery: "Bardzo boję się śmierci". I wtedy, zupełnie jak u Prousta, powróciły wspomnienia rozmów z nieżyjącą już, bardzo mi bliską osobą, która tę agitkę propagandową oglądała namiętnie i, oczywiście, z całego gorejącego serca współczuła biednym mordercom. Kiedyś zwyczajnie nie wytrzymałam i zapytałam, czy równie mocno współczuje ofiarom, które to bydlę zamordowało z zimną krwią. Bo przecież - kontynuowałam - może to właśnie on zgwałcił z niebywałym okrucieństwem kilkanaścioro dzieci, albo - dajmy na to - przetrzymywał w swoim domu dziesiątki kobiet, torturując je przed śmiercią w niezwykle okrutny sposób. To był jeden z tych nielicznych momentów, kiedy widziałam, jak krew dosłownie odpływa z twarzy tej osoby, a on sam dosłownie zdrętwiał z wrażenia: nie, nigdy nie pomyślał nawet o ofiarach.
I był to prawidłowy odruch: po to ta odrażająca agitka została zlecona, opłacona i nakręcona. Tak właśnie ludzie mają to odbierać: to jest wdrukowywanie w ludzką podświadomość, że morderca może wcale nie jest mordercą, tylko człowiekiem godnym współczucia, a ofiary mają być pominięte. Ich nie ma. Liczy się wyłącznie narracja morderców.
To tak, jak z aborcją, czyli usunięciem "płodu", który według feminazistek wcale nie jest bardzo małym człowiekiem, tylko "zlepkiem komórek". W narracji istnieje tylko kobieta i jej prawo do własnego brzucha - człowiek zupełnie zniknął. I to właśnie dlatego Diabeł tak potwornie skrzeczy z wściekłości na widok plakatów pokazujących ofiary aborcji.
Dopóki prawica nie zacznie produkować własnych seriali, na najwyższym poziomie, pokazujących rozpacz rodzin, którym pedofil w okrutny sposób zabił dziecko, trudno będzie wrócić do rozmowy o karze śmierci - a kara śmierci jest NIEZBĘDNA, aby zacząć przywracać normalny ład społeczny.
