Właśnie teraz jest moment, aby wybrać się do ogrodu lub lasu (takiego czystego, z dale od szosy i przemysłu) i nazbierać pędów sosny na najlepszy w świecie syrop. Drzewu nie zaszkodzi, jeśli z każdego uszczkniemy po kilka młodych świec (po jednym z każdego miejsca wyrastania), a nawet taki zabieg ma dobroczynny wpływ na ich kondycję. Zwłaszcza kosodrzewina, którą w przypływie bezmyślności posadziłam kiedyś na działce, po każdym uszczykiwaniu zaczyna przyrastać jak szalona, ale i zwykłe sosny to lubią. Świece mają być młodziutkie, jeszcze z przylegającymi igłami. Najlepiej zaopatrzyć się w jednorazowe rękawice i nową torbę jednorazową - żywica, żywica!
W domu szykujemy odpowiednio duży słój - ja mam taki o pojemności 4,2 litra - oraz czystą deskę i ostry nóż: ja używam jednego specjalnie do brudnej roboty, żeby można go było potem umyć w zmywarce. Kroimy też w rękawiczkach. Nie trzeba drobno - wystarczy dosłownie przesiekać w kilku miejscach, żeby łatwiej im było puszczać sok.
Na dno słoja wysypujemy warstewkę cukru, potem dajemy warstwę świec sosnowych: tak na szerokość trzech palców. A potem już kolejno - cukier i świece. Na wierzchu obowiązkowo dajemy sporo cukru: tak, żeby wszystko było nim przykryte. Słoik przykrywamy czystą szmatką i obwiązujemy.
Nie trzeba stawiać na słońcu - przeciwnie, ja raczej szukam dla słoja cienia. Absolutnie nie gotujemy! Po prostu czekamy: czasem może trzeba będzie dosypać na wierzch trochę cukru. Powoli, ale nieuchronnie pędy sosny pod wpływem cukru będą puszczać sok. Gdy cały cukier się rozpuści, to syrop przecedzamy do czystego naczynia, a potem rozlewamy do małych buteleczek lub słoiczków.
Zimą używamy jak zwykłego syropu ze sklepu, czyli pijemy kilka razy dziennie po łyżeczce. Z tym, że o ile zwykły apteczny syrop działa przeciwkaszlowo, to domowy syrop z pędów sosny jest lekiem działającym na cały organizm.
