Światy równoległe

Czy wszechświat jest tylko garścią kosmicznego pyłu wśród nieskończonej ilości światów równoległych? Naukowcy coraz częściej przyznają, iż równoległe rzeczywistości mogą nie być jedynie sferą fantastyki. 

Rzecz rodem ze sfery science-fiction, możliwość istnienia wielu wszechświatów, od dawna intryguje fizyków, matematyków a także kosmologów. 

Możemy nie być w stanie, przynajmniej na razie, udowodnić ich obecności – twierdzi wielu poważnych naukowców, ale istnieją poważne przesłanki, aby przypuszczać, że równoległe wymiary nie są jedynie ludzkim wymysłem. 

Oczywiście, że światy równoległe istnieją. Ja nawet znalazłem bramę do jednej z tych innych rzeczywistości, oto adres: Serbia bliżej Europy. 

W Wyborczym Świecie Równoległym (dalej: WŚR) kalendarz jest tożsamy z naszym (jest 5 lutego 2008 roku, co potwierdza nagłówek), jednak geografia już inna: Serbia bowiem nie leży w Europie. Co więcej, w WŚR występują gwałtowne ruchy tektoniczne, które powodują przemieszczanie się całych krajów, w powyższym rozpoznanym przypadku konkretnie Serbii. A może to Europa dostała nóżek i oddala się od Serbii, a Serbia ją goni? Kwestia ta wymaga dalszych badań alternatywnej rzeczywistości. 

Ciekawym zagadnieniem jest odczytywanie w WŚR zasad demokratycznych. Na pierwszy rzut oka wydawać się może, że demokracja w świecie równoległym to odwrotność naszej, bliższe rozważenie problemu skłania jednak do wniosku, że w sąsiednim Matrixie jego mieszkańcy są po prostu bardziej szczerzy od nas: 

Z wyniku wyborów ucieszyła się Unia Europejska. "Demokracja i europejskie wartości zwyciężyły w Serbii - napisał wczoraj do zwycięzcy szef Komisji Europejskiej José Manuel Barroso. 

Powyższa wypowiedź wysokiego funkcjonariusza ichniejszej UE dowodzi, że tamtejsi komisarze ludowi nie owijają w bawełnę, oświadczają prosto z mostu: „Demokracja to jest wtedy, gdy wygrywa nasz faworyt. Sytuacja odwrotna to oczywiście brak demokracji”. I to mi się podoba, to jest uczciwe postawienie nieuczciwych zasad. „Nasz” José Manuel Barroso powinien brać przykład z „ich” José Manuela Barroso, zamiast udawać, że np. prezydentura Sarkoziego nie jest zagrożeniem dla władzy ludu. 

Z ciekawostek obyczajowych warto jeszcze odnotować, iż populacja WŚR odwrotnie niż u nas wyraża swój temperament: 

„…setki jego zwolenników szalały z radości. - Kto nie skacze, ten radykał! - krzyczał 22-letni Dragan. Po chwili podskakiwali i starzy, i młodzi.” 

Wyobrażacie sobie „radykałów” siedzących kamieniem, półgębkiem lub szeptem dukających ekstremistyczne hasła? Trudne do pojęcia, nieprawdaż? Zapewne dlatego mamy aż takie trudności, by zrozumieć zagadkę światów równoległych…