Żadna strategia (i oparta na niej polityka) nie jest całkowicie od zasadzek wolna ani przed błędami zabezpieczona. Zygmunt Bauman – Ponowoczesność jako źródło cierpień SIC! Wyd.III W-wa 2013 s. 413
Analizując, oceniając politykę obecnej, coraz wyraźniej autokratyczną władzy można odnieść wrażenie, że absolutnie nie zgadza się z tą tezą nie tylko dlatego, że sformułował ją Z.Bauman.
Jaka zatem u podstaw przyjętych założeń wielu ustaw dotyczących zabezpieczenia społecznego, w tym ustawy o pomocy społecznej jest strategia w obszarze spraw dotyczących pomocy społecznej, jaki jest jej model? A może po prostu nie ma żadnej strategii, żadnego modelu pomocy społecznej poza chęcią utrzymania dominujących wszystko i wszystkich instytucji pomocy społecznej i kadry, zwykle z nadania politycznego nimi zarządzającej, które i tak będą skazane na niewydolność w związku z priorytetami polityk innych niż polityka socjalna?
Niski prestiż pomocy społecznej i prawdopodobnie w niemałej liczbie przypadków negatywny stosunek ludzi do osób znajdujących się w najsłabszej sytuacji ekonomicznej może znacząco ograniczyć efektywność polityki społecznej, jeśli będzie ona kojarzona z często negatywnie ocenianą pomocą społeczną. Pomoc społeczna jako instytucja nazbyt często przekształca się w karnawał działań pozornych, o czym m.in. pisała p. Dobroniega Trawkowska w: Działania pozorne w ośrodka pomocy społecznej – przyczyny i skutki, „Praca Socjalna” 2009, nr1
Państwowa, w obecnym kształcie instytucjonalna pomoc społeczna nie jest w stanie, nie ma wystarczającego potencjału instytucjonalnego, skutecznie rozwiązywać problemu biedy, dezintegracji społecznej, wykluczenia… Czy sieciowa pomoc społeczna włączająca we wspólne działanie wszystkie podmioty pomocy społecznej mogłaby być skuteczniejsza? Są powody, by przypuszczać, że tak, bowiem w sieciowej pomocy społecznej wszystkie podmioty inspirują, ale i kontrolują się… (efekt synergii). Skoro władza publiczna nie jest skora do przyznania się, że tu i ówdzie jest impotentna, to czy zdejmie cenzurę, czy o instytucjonalnej pomocy społecznej będzie gotowa mówić i pisać prawdę, w tym także, że bez miłości bliźniego bez odpowiedzialności za los tych, którzy bez wsparcia sczezną nie ma szans na organizowanie się społeczeństwa polskiego wokół tego problemu? Są powody by mniemać, iż władza autorytarna boi się prawdy. Natomiast władza ciesząca się autorytetem obywateli – wespół z nimi poszukuje prawdy, tym samym zdobywa sobie poparcie obywateli. Ta sama zasada obowiązuje w relacji; kierownik/dyrektor – pracownik. Ta sama zasada obowiązuje w relacji; osoba niesamodzielna – osoba będąca dla niej oparciem.
„Gminne, powiatowe i wojewódzkie strategie rozwiązywania lokalnych problemów społecznych… powinny być podstawą podejmowania działań wystandaryzowanych dla poszczególnych szczebli. Tych standardów jednak nie sprecyzowano, podobnie jak nie określono ich przygotowania i realizacji, ram czasowych tych działań oraz, co najważniejsze, nie wymieniono sposobu ich egzekucji…” Maciej Hołko – Postkeynesowska krytyka decentralizacji polityki społecznej i urynkowienia usług publicznych, Polityka Społeczna 1 styczeń 2017 r. S. 17-18 Autor zauważa, iż jst to niewydolne podmioty polityki społecznej, co powoduje, że efektywność zarządzania przez te podmioty problemami społecznymi jest niska…
Czy inne problemy społecznej, w tym te związane ze starzeniem się zbiorowości Polaków także nie są skutecznie rozwiązywane, czy choćby tylko w swych skutkach znacząco ograniczane? Czy w kampanii wyborczej na urząd Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej kandydaci poruszą wyżej przedstawione kwestie? Zobaczymy, czy nadal niewydolne jednostki samorządu terytorialnego mają być głównym podmiotem rozwiązującym problem ubóstwa, wykluczenie, osamotnienia, cierpienia coraz większej liczby osób…
