Dedykowane pisowskim reformatorom listy szkolnych lektur
Ostatnio na moim blogu zagęściła się atmosfera polityczna, więc tym razem postanowiłem napisać notkę pół żartem pół serio, wszakże ze wskazanie na tę drugą połówkę.
W moich studenckich czasach, które szczęśliwie przypadły na niezapomnianą epokę dzieci kwiatów lat 60. ubiegłego wieku, nie stroniłem bynajmniej od dziewcząt, a nierzadko kobiet i co tu dużo gadać byłem jedną z ostrzejszych szabel starannie oddestylowanej czołówki rwaczy samotników łasujących w miasteczku studenckim i na ówczesnych jagiellońskich salonach krakowskiego Królewskiego Miasta. A, że konkurencja bynajmniej nie zasypiała gruszek w popiele musiałem sobie wypracować, że tak powiem empirycznie w miarę najskuteczniejszą politykę podrywu.
Wymościłem sobie tedy pakamerę, którą zwykły odwiedzać zmanierowane modelki podkrakowskich Zakładów Futrzarskich, postrzelone studentki Krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, ekscentryczne intelektualistki wyłuskiwane z Biblioteki Jagiellońskiej, wyzwolone emancypantki, uduchowione członkinie Klubu Inteligencji Katolickiej, jagiellońskie humanistki, niespełnione połowice miejscowych notabli i przemądrzałych akademickich nudziarzy, żony, flamy i metresy ówczesnych baronów Polskiej Zjednoczonej Partii robotniczej, a także liczne zastępy wkraczających nieśmiało w życie nowalijek, którym ewentualnie uchylałem rąbka tajemnicy, jak piękne potrafi być życie po wyfrunięciu spod skrzydeł rodziców. Jeśli teraz, którejś z Pań podskoczyło tętno proszę się nie martwić, bo nie puszczę pary z gęby choćby na torturach. Ech! Szalone szelmutki! Kawał łobuza był ze mnie. Ale musicie przyznać, że dzięki temu macie, co wspominać, a przecież, ktoś, kto nie ma wspomnień to tak, jakby się nigdy nie urodził.
W tych ambitnych zalotach stosowałem przemiennie trzy niezawodne metody podrywu: - „na niegramotnego niedojdę”, „na nieprzystępnego intelektualistę”; a w czasach nieco późniejszych, gdy KOR wchodził w modę, niezłe efekty dawała metoda – „na udręczonego dysydenta”. Po zwabieniu do mojej pakamery panienki, a nierzadko pani, trzeba jej było w miarę szybko czymś zaimponować. Do tego służyła mi wisząca przy przedwojennym tapczanie, obok zdjęć rodzinnych i ryngrafów podręczna biblioteczka. Ten niezwykle istotny element osprzętu miał sprawiać wrażenie, że gospodarz przytulnej alkowy to nie jakiś tępy playboy, lecz wrażliwiec o intelekcie godnym statusu partnerki. Nota bene w dzisiejszych czasach ten sam trik stosują specjaliści od reklamy kosmetyków dla kobiet stosując chwytliwe hasło „jesteś tego warta”. A czymże była owa biblioteczka? Ot kawałek półki z paroma książkami dobranymi podług kryteriów natury psychologicznej. I tak, dla panien wrażliwych na piękno słowa miałem "Sklepy cynamonowe" Schulza, dla dam z lekka szalonych "Mistrza i Małgorzatę Bułhakowa", dla językoznawczyń "Dziennik" Gombrowicza, dla wyuzdanych szelm „Gargantuę i Pantagruela” Francois Rabelais i jeszcze kilka mniej wyrafinowanych tytułów dla dam niezbyt wymagających, których się wstydzę zacytować. Niewtajemniczonym wyjaśniam, że wszystkie pozycje z mojej biblioteczki w ramach pisowskiej reformy szkolnictwa mają wypaść z listy szkolnych lektur.
Jednakże najlepsze efekty dawał wielokrotnie przećwiczony numer z "Braćmi Karamazow" Fiodora Dostojewskiego, w którym to dziele rozczytywały się w tamtych czasach namiętnie przemądrzałe panny. Otóż, wybrałem z tej książki fragment trudnej prozy, monolog starca Zosimy, który słowo w słowo wykułem na pamięć. A gdy przeintelektualizowana panna brała prysznic sięgałem do biblioteczki by sobie naprędce powtórzyć wyuczony werset. Kiedy wracała pachnąca i świeża, pozując na intelektualistę w opuszczonych na czubek nosa zerówkach przebiegle naprowadzałem rozmowę na twórczość Dostojewskiego i z uduchowioną miną recytowałem osłupiałej pannie słowo w słowo ową filozoficzną tyradę, co w niej wzbudzało taką adorację dla mojego książkowego wyrobienia, iż jej odlatywał rozum, a ja, jak pająk krzyżak ruszałem do akcji, która w dziewięciu przypadkach na dziesięć była uwieńczona pełnym sukcesem.
Tyle wspomnień, a teraz przejdźmy do dzisiejszych czasów celem spuentowania notki.
Powiem tedy krótko. Spróbujcie sobie Państwo wyobrazić, co by się stało, gdyby dzisiejszy student w swojej pakamerze, ubrany podług trendów najnowszej mody kreowanej na salonach nowogrodzko toruńskich w mundur harcerski z opaską Polski Walczącej na ręku, - świeżo wykąpanej pannie zaczął recytować wiersze wybrane Wojciecha Wencla, który właśnie jako "mistrz poezji smoleńskiej" wskoczył na top-listę szkolnych lektur.
Gotów na ukamienowanie,
Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki, niezawisły bloger oddany prawdzie i sprawom ważnym dla polskiego państwa)
Post Scriptum
Jeśli ktoś myśli, że listę pozycji literackich mojej biblioteczki wymyśliłem na potrzeby dzisiejszej notki wyjaśniam, że tę listę można znaleźć w mojej książce wspomnieniowej pt. "Podaj hasło!" wydanej już w roku 2008.
Post Post Scriptum
W polityce kłótnie i smuta więc czas na szklaneczkę whisky -
https://www.youtube.com/watch?v=DQMZqURw86I
