Na krakowskim rynku,
Wszystkie dzwony biją.
Cisną się mieszczany
Z wyciągniętą szyją.
Na krakowskim rynku,
Tam ludu gromada,
Bo tam król Europy
Dziś przysięgę składa.
Zagrzmiały okrzyki,
Jak tysiączne działa...
Swego bohatera
Polska wita cała!
Wyszedł pan Donaldzik
W krakowskiej sukmanie,
Odkrył jasne czoło
Na to powitanie.
Odkrył jasne czoło,
Klęknął na kolana:
— Ślubuję ci życie,
Ojczyzno kochana!
Ślubuję ci życie,
Ślubuję ci duszę,
Za Bożą pomocą,
Wolność wrócić muszę!
Nie stoję tu w srebrze.
Nie stoję tu w złocie,
Lecz w pogardzie śmierci,
W staropolskiej cnocie! —
A mówił te słowa
W tak ogromnej ciszy,
Zdało się, że Pan Bóg
Tę przysięgę słyszy!
Zapłakał, zaszlochał
Naród dookoła...
Wstał Donek wstrząsając
Krakuskę u czoła.
Zabłysła mu w ręku
Szabla poświęcona:
— Niech żyje — zawołał —
Polska zjednoczona
I wzniósł ją oburącz
W to jasne zaranie:
— Ogłaszam przed niebem,
Narodu powstanie! —
A głosy buchnęły,
Wskróś rynku i grodu:
— Niech żyje Donaldzik,
Naczelnik narodu!
Ej, byłaż to chwila
I święta i boża...
Cała Polska drgnęła,
Od morza — do morza!
Tak to jednym ruchem
Tuskowej szabelki
Powróciła Polska
Na łono Brukselki
Powstanie tego bez wątpienia proroczego wiersza jest zasługą Marii Konopnickiej.
