W sierpniu 2010 roku, podczas skandalu wywołanego osłonięciem pomnika żołnierzom Armii Czerwonej poległym w 1920 roku w Ossowie, w liście do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz do Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, w imię sprawiedliwości historycznej i polepszania stosunków z narodem rosyjskim zaproponowałem postawienie Pomnika Rosyjskich Obrońców Polski dla upamiętnienia zbrojnego udziału licznych jednostek ochotników rosyjskich sprzymierzonych z Wojskiem Polskim w wojnie przeciwko Rosji Sowieckiej w latach 1919-20.
Niestety ta inicjatywa, mimo życzliwej odpowiedzi pana Adama Siwka, Naczelnika Wydziału Krajowego ROPWiM, („Rozważymy również możliwość upamiętnienia jednostek rosyjskich walczących w obronie Polski przeciwko bolszewickiej agresji") została odłożona „ad Calendas Graecas”.
W obecnej sytuacji antypolskiej ofensywy fałszu i manipulacji polityki historycznej prowadzonej przez Federację Rosyjską i w setną rocznicę wielkiego polskiego zwycięstwa nad sowiecką agresją 1920 roku chciałbym ten pomysł przypomnieć, choć z istotnymi zmianami.
W setną rocznicę Bitwy Warszawskiej 1920 roku należałoby uczcić wszystkie narody, których przedstawiciele brali udział w tym wielkim zwycięstwie, nie tylko naszej Ojczyzny, ale i naszej cywilizacji chrześcijańskiej nad siłami do tej cywilizacji zdecydowanie wrogimi, nienawistnymi.
Wojnę polsko-sowiecką 1919-20 powinniśmy przedstawiać nie tylko jako obronę naszego kraju przed obcym agresorem, ale również jako starcie dwóch przeciwstawnych sobie cywilizacji. Liczne zbrodnie bolszewików, począwszy od zamordowania całej rodziny cara Mikołaja II i burzenia świątyń, poprzez zaplanowany i wywołany Wielki Głód 1931-32 (nie tylko na Ukrainie, ale i w Rosji, Białorusi i Kazachstanie) aż do Zbrodni Katyńskiej są temu oczywistym dowodem.
Należy zawsze zaznaczać (szczególnie w międzynarodowym dyskursie), że owa wojna zaczęła się na początku 1919 roku, kiedy "ząbkujące jeszcze" tworzące się Państwo Polskie po raz pierwszy swoimi odtwarzającymi się instytucjami zagrodziło drogę na zachód bolszewickiej rewolucji. Choć starcia polskiego wojska z Czerwoną Gwardia zaczęły się jeszcze przed restytucją polskiej państwowości - od stycznia 1918 r. walczył z bolszewikami I Korpus Polski generała Dowbora-Muśnickiego, a jego żołnierzy zaraz po przewrocie październikowym uwolnili rosyjskich generałów Korniłowa i Denikina, którzy stali się pierwszymi dowódcami wojsk antybolszewickich. Bez nich wojna domowa 1917-22 mogłaby wcale nie wybuchnąć...
Pozwolę sobie przytoczyć tu autorytet pana profesora Włodzimierza Marciniaka, obecnie ambasadora RP w Moskwie, który w 2010 roku napisał:
„Powinniśmy podkreślać to, że wojna polsko-bolszewicka to był konflikt, w którym po stronie Polski walczyło państwo ukraińskie, patrioci białoruscy i rosyjscy, gruzińscy i wiele innych narodów. Po naszej stronie była koalicja złożona z bardzo wielu sił i my do tej pory nie uczciliśmy pamięci tych ludzi. Wydaje mi się, że tym „tajnym rosyjskim patriotom” byłoby niezwykle trudno umieścić w Strzałkowie tę tablicę, gdyby tam już stał pomnik, który by czcił pamięć tych rosyjskich patriotów, którzy walczyli z bolszewikami.”
Wiele innych narodów, nie wymienionych przez prof. Marciniaka to m.in.: Francuzi, Amerykanie (nie tylko ze słynnej eskadry im. Kościuszki), Węgrzy, Finowie, sprzymierzeni Łotysze.
Jestem przekonany, że uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod Pomnik Wszystkich Obrońców Polski 1920 roku Ukraińców, Rosjan, Białorusinów, Finów, Francuzów, Amerykanów, Węgrów uświetniłaby prestiżowo międzynarodowe obchody Stulecia Bitwy Warszawskiej, które odbędą się już za 7 miesięcy.
