Reparacje - kwestia niemieckiego mataczenia

https://digitallibrary.un.org/record/757899?ln=en

Dokument o sygnaturze archiwalnej Organizacji Narodów  Zjednoczonych E/CN.4/1010, datowany 24 listopada 1969 r., pod tytułem:

"Question of the punishment of war criminals and of persons who have committed crimes against humanity: Note by the Secretary-General"

Dokument ma 53 strony. W rozdziale II, pod tytułem:

"Information concerning the criteria for determining compensation to the victims of war crimes and crimes against humanity",

na stronach 23-26, znajduje się oficjalne stanowisko rządu Republiki Federalnej Niemiec w sprawie wypłaty odszkodowań ofiarom zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości oraz wykaz wydatków poniesionych przez RFN w wyniku wypłat odszkodowań mieszkańcom Izraela i 12 krajów. Europy Zachodniej.

Na stronach 35-42 znajduje się stanowisko rządu PRL w tej samej sprawie, sformułowane kryształową angielszczyzną, w oczywisty sposób spod pióra (nieznanego z nazwiska) bardzo dobrego prawnika.

Te siedem stron rozjeżdża jak czołg Panzer VI Königstiger jakiekolwiek stwierdzenia, w myśl których Polska rzekomo zrzekła się roszczeń odszkodowawczych wobec Niemiec. Ponadto dokument wylicza, zimnym prawniczym jezykiem, niemieckie próby uchylenia sie od roszczeń odszkodowawczych poprzez próbę ich jednostronnej regulacji wewnętrznym prawem niemieckim, z definicji nie mogącym mieć zastosowania do niemieckich zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości, odpowiedzialność za które jest regulowana prawem międzynarodowym:

zablokowanie dziedziczenia roszczeń, oraz

zawarcie porozumień bilateralnych o odszkodowaniach z Izraelem i 12 krajami zachodnioeuropejskimi – ale nie z krajami Europy Środkowej i Wschodniej.

Nota bene, w stanowisku rządu PRL z 1969 roku nie występują żadni owiani tajemnicą naziści nieokreślonej narodowości. Sprawca jest określony jednoznacznie: państwo niemieckie jako państwo-agresor (German Third Reich as an aggressor state).