Słowiańszczyzna - Fałszywe pytania

SŁOWIAŃSZCZYZNA – FAŁSZYWE PYTANIA

W tym tekście chcę wyjaśnić pewne wątki z tekstu poprzedniego.

Chodzi o to, że nauka „polska”, szczególnie po 2.wś., co do Słowiańszczyzny starożytnej polskiej stawia sobie dwa błędne pytania i tymi fałszywymi problemami infekuje umysły Polaków, prowokuje zbędne zamieszanie, niepotrzebne spory:

1. Skąd Słowianie przyszli na ziemie obecnej Polski?;

2. W co wierzyli Słowianie?.

Według mnie:

Ad 1. Są tutaj dwie teorie: autochtoniczna (pochodzenie miejscowe) i allochtoniczna (pochodzenie napływowe) – są argumenty na obie strony, więc to pytanie jest raczej nierozstrzygalne, nie ma jednoznacznej odpowiedzi - przynajmniej na razie, problem raczej dla specjalistów niż hobbystów, miłośników kultury słowiańskiej;

Ad 2. Kultura słowiańska nie była i nie jest oparta na wierzeniu, ale na wiedzy i umiejętnościach, nauce - procesie uczenia się, nabywania i doskonalenia zdolności praktycznych.

Fałszywy dla Słowian problem religii, wiary i wierzeń przyniosła na teren Słowiańszczyzny kultura obca, poza-europejska.

Słowiański kult rodu i rodziny nie wymaga nadmiernego wierzenia w abstrakcje – wyjątek: zaświaty, skąd nieżyjący przodkowie opiekują się żywymi potomkami.

Jaśniej:

Perun, Światowid, Weles i inne tym podobne biesy są osobowymi sposobami rozumienia działania przyrody, a nie obiektami wierzeń, czy religii.

Gdy nie znano jeszcze praw przyczynowo-skutkowych działania mechanizmów przyrody bies był tym, kto je wykonuje.

--