Warto pokusić się o nieco głębsze rozpoznanie problemu związanego z postacią Korwina-Mikke. Przechodzi się bowiem dość obojętnie obok tej kwestii, traktując tego polityka jako swoiste kuriozum, obiekt niemal muzealny.
Jeżeli jednak zastanowimy się nad wieloletnią obecnością tego człowieka na polskiej scenie politycznej, to nie wydaje się żeby była to kwestia przypadku.
Korwin to bezustanna kontestacja na dość niskim intelektualnie. jednowymiarowym poziomie, co może apelować do niektórych młodych, tak jak do innych apeluje równie marny Jerzy Owsiak. Uwił sobie gniazdko w niszy politycznej, w której nieźle mu się egzystuje. I w gruncie rzeczy jest szkodnikiem. Tak jak Owsiak stał się kapelanem oferującym pewnej grupie emocjonalne świeckie rozgrzeszenie połączone z nagrodą, tak też i Korwin oferuje swoiste polityczne rozgrzeszenie aspirantom do wolności indywidualnej.
Jeżeli popatrzymy wstecz na hasła głoszone przez tego człowieka, to z tej perspektywy okazują się one zbieżne z postulatami i celami komunistycznej nomenklatury. Wolny rynek w ideologicznej formie proponowanej przez Mikkego jest pomysłem kompletnie oderwanym od rzeczywistości w ogóle, ale za to doskonale propagandowo przystosowany do sytuacji społeczno-politycznej w Polsce po r. 1989. Dywersja propagandowa po prawej stronie sceny politycznej działająca na rzecz ludzi starego systemu.
Korwin działa legitymizująco na rzecz systemu demoliberalnego, jego jednostronność zgodna jest z systemem i mu nie zagraża. Ponadto polaryzuje scenę polityczną i elektorat, co odbiera głosy poważnym konserwatystom.
