Chirurdzy uzupełnili ubytki w czaszce trójki dzieci, korzystając z opracowanych przez polskich naukowców implantów, wykonanych w technologii druku 3D. Po 1,5 roku implanty zostaną wchłonięte i zastąpione naturalną kością.
Uzupełnienie ubytków w czaszkach
Firma Syntplant, która realizuje projekt, ogłosiła właśnie rezultaty trzech zabiegów, przeprowadzonych na przełomie 2022 i 2023 roku na Oddziale Neurochirurgii Dziecięcej w Narodowej Specjalistycznej Klinice Dziecięcej Ohmatdyt w Kijowie.
W czasie tych operacji dr Pavlo Plavskyi wraz z zespołem uzupełnił ubytki w czaszkach trójki dzieci, wykorzystując nowatorską technikę druku 3D, opracowaną przez polskie konsorcjum. W opracowaniu i wdrażaniu technologii uczestniczą specjaliści z Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, Instytutu Technologii Bezpieczeństwa Moratex w Łodzi, Galen-Ortopedia w Bieruniu, Kliniki Artdent w Kaliszu, Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. Ludwika Perzyny w Kaliszu, Politechniki Poznańskiej, Politechniki Śląskiej oraz 4. Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką we Wrocławiu.
Polska technologia unikalna w skali świata
Tradycyjnymi metodami takie ubytki bardzo trudno jest uzupełniać, ponieważ dzieci nieustannie rosną, co oznacza m.in. konieczność wykonywania kolejnych operacji. Aby rozwiązać ten problem, naukowcy wykonali drukowane implanty, wytworzone z wchłanialnych, kościotwórczych filamentów (surowiec, z którego się drukuje). W czasie 18 miesięcy implant sukcesywnie znika i jest zastępowany naturalną tkanką kostną biorcy. Kształt implantu jest dopasowany do potrzeb pacjenta, ponieważ opracowuje się go na postawie tomografii komputerowej miejsca ubytku – deklarują autorzy rozwiązania.
- Nasza technologia jest unikalna w skali świata, pod tym względem, że łączy wykorzystanie druku 3D z zastosowaniem materiałów ulegających resorpcji w organizmie. Inne zastępowane kością implanty wytwarza się bardziej tradycyjnymi metodami. Nasze podejście pozwala m.in. uzyskać lepiej dopasowaną geometrię, a także precyzyjnie kontrolować czas rozpuszczania się implantu – wyjaśnia dr inż. Monika Dobrzyńska-Mizera z Wydziału Inżynierii Mechanicznej Instytutu Technologii Materiałów Politechniki Poznańskiej. - Po roku oczekiwania po pierwszym zabiegu możemy ogłosić wspólny sukces. Tym trojgu dzieciom oraz ich rodzinom zmieniliśmy życie na lepsze. Implant zainicjował odbudowę ubytku kostnego dzieci, od razu przywrócił im normalny wygląd oraz umożliwił anatomiczny wzrost czaszki. Koniecznie chcemy upowszechnić tę informację. Możemy pomóc wielu tysiącom dzieci na całym świecie. Możemy zmienić ich życie na lepsze.
Technologia zrealizowana ze środków NCBiR
Trójka dzieci to niejedyni pacjenci, u których już ją zastosowano, łącznie wszczepiono już kilkanaście drukowanych w ten sposób implantów. Uzupełniono np. ubytek kości czołowej, fragmenty żuchwy i szczęki, czy przestrzenie w kościach piszczelowych powstałe podczas wykonywania zabiegu osteotomii podkolanowej.
Projekt „Opracowanie zindywidualizowanych implantów biodegradowalnych do zabiegów rekonstrukcji kości" realizowano ze środków NCBiR, w wysokości niemal 8 mln zł.
Drukowanie przestrzenne, druk 3D to proces wytwarzania trójwymiarowych, fizycznych obiektów na podstawie komputerowego modelu. Początkowo była to jedynie jedna z metod szybkiego prototypowania używana zarówno do budowania form, jak i samych prototypów. Wraz z postępami dokładności wykonania obiektów przez drukarki 3D stała się także metodą wykonywania gotowych obiektów, np. zabawek, ubrań, czekoladek, protez. Pierwsza technika drukowania przestrzennego została opracowana w 1984 roku przez Chucka Hulla i opatentowana w 1986 roku jako stereolitografia (SLA). W tym samym roku Charles Hull założył firmę 3D Systems, która zajęła się komercyjną produkcją pierwszych drukarek 3D
Tomasz Wypych
Druk 3D. Zdjęcie ilustracyjne. Źródło: Flickr.com/3DKreator
Czytaj dalej:
