W starym Shanghai’u istnieje powiedzenie “老虎灶里泡开水” (Lǎohǔ zào lǐ pào kāishuǐ), co oznacza gotować wodę w tygrysim piecu.
Pochodzenie „tygrysiego pieca” sięga lat 70 XIX wieku i istnieje w wielu chińskich regionach.
Są to małe stragany sprzedające gorącą wodę, jest ich najwięcej w regionie delty Jangcy.
Zwią się one również „piecami do herbaty i wody” lub „źródłami gorącej wody”.
Po wojnach opiumowych (1839-1842 i 1856-1860) Francuzi i Anglicy zainstalowali „punkty ciepłej wody”, których wielki komin na dachu miał posłużyć za punkt orientacyjny, ułatwiający poruszanie się po zatłoczonych uliczkach Szanghaju.
Angielskie słowo „roof” (dach) w dialekcie szanghajskim jest bardzo zbliżone do słowa „tygrys”.
Można więc przypuszczać, że w ten sposób powstał termin „tygrysie piece ”.
Palenisko pieca z otworem na fasadę porównywane jest do szeroko otwartej paszczy tygrysa.
Komin, który znajduje się wysoko z tyłu, przypomina ogon tygrysa.
Dlatego tak przyjęto zwać te piece.
Istnieje inne popularne wyjaśnienie tej nazwy.
Urządzenia gospodarstwa domowego, które zużywają dużo energii, nazywane są „tygrysami jedzącymi ropę” lub „tygrysami jedzącymi prąd”.
Do podgrzania wody w tych piecach potrzeba ogromnej ilości paliwa. Są one jak głodne tygrysy!
Przód tygrysiego pieca jest murowany. Tradycyjny piec ma trzy zbiorniki do podgrzewania wody. Otwór w środku pieca jest przeznaczony na drewniany opał lub węgiel.
Pomiędzy zbiornikami na wodę a kominem znajdują się również dwa garnki służące na zapas wody.
W dawnych czasach istniał „siedmiogwiazdkowy piec” z dużym zbiornikiem z siedmioma otworami, w którym podgrzewano wodę. W medycynie chińskiej 7 gwiazd odpowiada gwiazdozbiorowi Wielkiej Niedźwiedzicy.
Później „tygrysie piece” zostały wyposażeone w krany i termometr.
Sprzedawcy, którzy prowadzili tygrysi piec były to zwykle pary w średnim wieku. Wstawali oni codziennie około 4°° rano by przygotować się do otwarcia dla pierwszych klientów, którzy przychodzili napełnić swe termosy gorącą wodą o 5:30.
Drzwi zamykały się dopiero o 23:00.
„Tygrysie piece” można było znaleźć przy wejściu do alejek.
Składały się one najczęściej z jednego pomieszczenia, czasem z dwóch na parterze i na piętrze z piecem przy wejściu i otworem komina na elewacji wychodzącej na ulicę.
Szanghajczycy przychodzili rano do tygrysiego pieca, aby napełnić termos gorącą wodą i napić się herbaty. Wracali wieczorem, aby wziąć gorącą wodę do kąpieli.
Naonczas życie w Szanghaju sprzyjało dobrobytowi pieców tygrysich. W małych kuchniach komunalnych było mało miejsca na podgrzanie dużych ilości wody.
Zakup termosu wody za 1 fena był tani, oszczędzało to czas i węgiel.
W Nankinie, gdzie domy są małe, tygrysie piece stały się niezbędne.
Miejscowi byli uzależnieni od nich aby móc pić gorącą herbatę.
W prowincji Anhui, zwłaszcza w Hefei, większość tygrysich pieców nie posiadało pozwolenia na prowadzenie działalności. Były to głównie małe rodzinne instytucje o prymitywnych instalacjach zasilane odpadami drzewnymi.
W Hefei w stolicy prowincji Anhui dzielnice mieszkaniowe składały się z niskich domów ustawionych obok siebie.
Prymitywne instalacje stawały się zagrożone pożarem.
Ostatni tygrysi piec znajdował się w Szanghaju pomiędzy alejkami Péngzélù i ānqìng dōng lù 彭泽 路 和 安庆东 路.
Został zlikwidowany w 2013 roku.
Komentarze