Choroba jest na ogół początkiem tego równania, którego wynikiem jest śmierć.
S. Johnson
Swego czasu zaczytywałem się w pamiętnikach oraz diariuszach pozostawionych potomnym przez naszych antenatów. Żyjących w XVI, XVII i XVIII wieku. To były naprawdę pasjonujące doznania. Przepiękne opisy sytuacyjne, bystre spostrzeżenia natury etnograficznej, groza i radość oddane metodami godnymi piór najlepszych współczesnych scenarzystów, charakterystyki pierwszorzędnych statystów ówczesnego świata współistniejące ze „zdjęciami” tych przeciętnych i tych najmniejszych, miłość i krew, wspomnienia miejsc i społeczności, które odeszły już do Hadesu. To co jednak najbardziej mnie intrygowało to opinie twórców owych świadectw. O świecie, o ludziach, o ustrojach, o gospodarkach, o stylach, o erotyce i o… sprawach politycznych.
Szczególnie te ostatnie zagadnienia traktowano z wielką namiętnością. Można by rzec, iż niejeden autor przelewając swe myśli na papier wychodził ze skóry pomstując na oponentów, władców, sąsiadów czy wrogów. Wychylał przy tym prawdopodobnie sporo kieliszków mocnego trunku, bo pikantne dykteryjki zamieszczane w celu zdyskredytowania reprezentantów przeciwnego obozu, czy też słownictwo zawierające mnóstwo siarczystych i w pewien sposób uroczych przekleństw, nie mogły (chyba?!) wychodzić spod pióra trzeźwego niczym świnia memuarysty. Tego rodzaju przypuszczeń dotyczących stanu fizycznego i duchowego naszych przodków-literatów w trakcie tworzenia zapisków można zgłosić bez liku. Jedno jednak jawi się jako pewnik. Otóż, nie mam najmniejszych wątpliwości, że żadnemu z nich - poczynając od takich tuzów jak S. Żółkiewski czy J. Sobieski, poprzez J.Ch. Paska czy S. Proskiego, a kończąc na takim drobiazgu jak M. Sokolnicki - nie przyszło nawet do głowy, iżby musiał hamować się i ograniczać jakąkolwiek politpoprawnością. Ba! Gdy w roku 1635 nowy władca Kremla, czyli M. Romanow, za pośrednictwem posłów zażądał od Władysława IV Wazy spalenia dzieł krytycznych wobec carów i srogiego ukarania ich twórców, wzbudził tym wesołość nie tylko u króla ale i u całej braci szlacheckiej. Takie to były czasy. Tacy to byli ludzie. Trudno się temu dziwić skoro obyczaje i wartości panujące w ówczesnej Rzeczypospolitej bazowały na najlepszych tradycjach świata antycznego, w którym zwykły adwokat lub „rycerz” mógł publicznie (bez konsekwencji!) wyrzucać rzymskiemu imperatorowi mankamenty prowadzonej polityki. Było, minęło…
Wspominam o tym, gdyż w ostatnim czasie resztki owej tradycji, polegającej na swobodnej wymianie myśli dotyczących dobra obywateli i Rzeczypospolitej, ulegają przyspieszonej eliminacji. I nie w tym rzecz, iż foruje oraz wspiera się głosy jednej, de facto wielofrakcyjnej, strony (bo to, choć absolutnie nie jest godne pochwały, to jakoś tam da się po ludzku zrozumieć), lecz problem w tym, że stosuje się zmasowane, często z pogranicza bandyterki i bezpardonowe metody mające nie tylko zamknąć buzie ale wręcz zniszczyć adwersarzy. W tym celu przykrywane są mokrym ręcznikiem i odstawiane w kąt wszelkie zasady, na których opierać się winno funkcjonowanie wolnego społeczeństwa. Wbrew szumnym deklaracjom o umiłowaniu wolności słowa, wartościach patriotycznych, potępianiu nieuczciwych praktyk, swobodzie gospodarczej, równym traktowaniu każdego obywatela itd. itp., jednych traktuje się niczym trędowatych, a drudzy otrzymują placet na wszystko. Nawet na działania głupie i szkodliwe z punktu widzenia interesu państwa i narodu. Przykłady?
Dosłownie kilka dni temu w Telewizji „Republika” miał zostać wyemitowany program E. Stankiewicz poświęcony zagadnieniom energetycznym w kontekście sporu o Turów. Po jednym z (trzeba przyznać) trudnym pytaniu, prominentny i – co by nie mówić – zasłużony dla Polski polityk, zareagował alergicznie i zagroził: „Zerwę pani ten program”. I słowo ciałem się stało!
Jeszcze jaskrawszym przykładem zamierania wolności słowa oraz prawa do jego głoszenia jest sprawa filmu i książki „Powrót do Jedwabnego 3”. Autorzy prezentując swoją (dobrze udokumentowaną!) wersję wydarzeń z 10 lipca 1941 r., mieli pełne prawo do powtórnego zainicjowania debaty na niezwykle kontrowersyjny temat. Mało tego! Zarówno film, jak i książka, nie są li tylko wydarzeniami kulturalnymi, ale bezdyskusyjnie mają również walor cywilizacyjny i historyczny. Dodatkowo stanowią pendant do debaty o kondycji ekonomicznej obywateli RP w niedalekiej przyszłości. Niestety tenże ważny głos liczne środowiska starają się bardzo intensywnie zagłuszyć. W kraju, w którym interes mieszkańców znajdowałby się rzeczywiście na pierwszym miejscu, podobne wydawnictwa wywołałby ogólnonarodową debatę. Mówiono by o nich w domach, rozgłośniach radiowych, telewizjach, na uczelniach… A tu klops. Nie dość, że ośrodki predestynowane do wspierania tego rodzaju inicjatyw zastosowały swoistą omertę, to inne grupy z miejsca przystąpiły do aktywnych działań mających na celu spostponowanie i uniemożliwienie dotarcia do ludzi przekazu autorów wspomnianej książki i filmu. Pojawiły się zatem naciski na właścicieli lokali, w których miały odbyć się projekcje i debaty, skutkujące odwoływaniem spotkań. Sieci dystrybucyjne odmawiają włączenia do swej oferty „Powrotu do Jedwabnego 3”. Blokowane są kanały internetowe promujące tę pozycję. Na dokładkę ludzie, których dotąd na podstawie licznych wypowiedzi i artykułów wolno było podejrzewać o sympatię do prawdy przez wielkie „P”, objawili się (przynajmniej dla mnie niespodziewanie) jako członkowie chóru starającego się w hultajski sposób skompromitować twórców oraz uczestników projektu…
Z drugiej strony pełna feta! Ocean radości, „ścianki”, uśmiechy, spijanie sobie z dziubków, wywiady, cmoki, achy i ochy, czas antenowy, promocje i… pieniądze. Mimo tego, że produkt najpewniej jest toksyczny. Tak, ładnie opakowany, ale sama przyroda naucza, że najpiękniej ubarwieni reprezentanci flory i fauny to bardzo często jednostki jadowite. Mówię o tym, bo już dosłownie za kilka dni zagości na ekranach polskich (a pewnie niebawem i zagranicznych) przybytków X Muzy, obraz zatytułowany „Wesele 2” (w innej wersji „W2”). Jego reżyser, czyli W. Smarzowski, to niewątpliwie człek utalentowany. Posiada na swym koncie sporo ważnych i mocnych filmów. Jestem przekonany, że taką „rękę do kamery” ma obecnie bardzo niewielu polskich filmowców. Z żalem muszę jednak podkreślić, że Smarzowski oddał się ostatnio krucjacie przeciw wartościom konstytuującym naszą wspólnotę. Furda z tym, iż od pewnego czasu pokazuje nadwiślański świat jako oazę obskurantyzmu, ciemnoty, zła. Takie enklawy zapewne istnieją, lecz to nie one decydują o profilu całego społeczeństwa/narodu i poświęcanie im całej swej uwagi zakrawa na jakieś skrzywienie emocjonalne. Dużo niebezpieczniejszym i jednocześnie zasługującym na potępienie jest to, że reżyser Smarzowski ma zamiar zaciągnąć się pod sztandary kłamstwa przez wielkie „K”. Po co? Trudno mi na to odpowiedzieć, gdyż nie wiem czy jest to efekt braków wiedzy, defektów emocjonalnych, słabizny charakteru, konformizmu czy… decydują kwestie materialne. W każdym razie W. Smarzowski szykuje kolejną porcję pedagogiki wstydu, o rozpropagowanie której zapewne nie musi się martwić. Już stają w blokach startowych legiony krajowych i obcoplemiennych usłużnych propagandystów, czekający tylko na włączenie kinowego projektora. A potem idea polskiego troglodyty, umazanego pogromową krwią, pojawi się we wszystkich zakątkach globu. Skąd o tym wiem?
Kilkanaście miesięcy temu W. Smarzowski, z ekipą realizującą wspomniany projekt, zajechał do mojego miasta. Z godnych zaufania źródeł wiem, iż retrospektywna część filmu ma dotyczyć wydarzeń w Jedwabnem, a jako sprawców mordu zaprezentować nas, Polaków. Swoistym symbolem koncepcji przyjętej przez twórców tego obrazu może być jedna ze scen nagrywanych w lokalnym kościele. Tam to, wobec niemałego tłumu wiernych oraz „bojówek” narodowej młodzieży, ksiądz prosto z ambony wygłasza pełne nienawiści kazanie zawierające przekaz, że: „My, katoliki i Polaki” nie tylko mamy, ale musimy nienawidzić Żydów i czym prędzej rozprawić się z nimi na każdej płaszczyźnie życia. To najpewniej w zamyśle zespołu realizatorów taka ideologiczna podkładka do wydarzeń z lipca 1941 r. Po prostu Polacy to głupcy i zwierzęta, podburzani przez ciemnogrodzki kler katolicki. Strzeżecie się zatem kapłanów, wiary chrześcijańskiej i wszelkiej maści osób kontestujących przekaz płynący z głównym nurtem. No i oddajcie wreszcie to co zagrabiliście! Bo jeśli nie…
W związku z powyższym pojawia się pytanie: dlaczego jeden Wojciech, mimo apeli o ustalenie prawdy, działań zmierzających do zdjęcia z Polaków szpetnego odium i podejmowania wysiłków dla naprawy Rzeczypospolitej, wciąż ma pod górkę, a drugi Wojciech, mimo tego, że staje w kontrze do prawdy, a efekty jego pracy szkodzą polskiej racji stanu, klepany jest po ramieniu i dotowany sporymi, również państwowymi (!), środkami? Jednemu Wojciechowi próbuje się nałożyć kaganiec, a drugiemu Wojciechowi uniżenie udostępnia największe audytoria. Równość? Hłe, hłe, hłe… Wolność? Phi! Demokracja? Zieeew… Coś tu nie gra…
Moim zdaniem to przejawy choroby pasożytniczej, która zainfekowała organizm narodu polskiego we wrześniu 1939 r. i mimo upływu lat wciąż nas trawi. Jednym z najgorszych jej objawów jest niemożność wypowiedzenia tego co w duszy gra. Zdawało się, że będzie dobrze. Już za chwilę, już za moment organizm żywiciela miał udzielić najezdnikom zdecydowanej odpowiedzi immunologicznej. Ale to tylko pozór i naiwność podsuwały nam taką nadzieję. Intruz ma się dobrze, a nawet coraz lepiej. Do tego większość krajowych i zagranicznych lekarzy zajmujących się naszym przypadkiem, tak naprawdę, nie ma najmniejszego zamiaru nas uleczyć. A wręcz przeciwnie…
Linki:
https://www.wirtualnemedia.pl/artykul/tv-republika-ewa-stankiewicz-piotr-naimski-wywiad-tomasz-sakiewicz
https://pl-pl.facebook.com/sumlinski
https://kultura.onet.pl/film/wiadomosci/wojciech-smarzowski-i-jego-nowy-film-jest-wsparcie-pisf-znamy-szczegoly/k4yvyl6
https://wpolityce.pl/polityka/567680-dlaczego-sumlinski-korzysta-z-zaplecza-leszka-bubla
https://naekranie.pl/aktualnosci/wesele-2-zamieszanie-wokol-finansowania-filmu-smarzowskiego-o-co-chodzilo-1596534706
-------------------------------
Obrazy wykorzystywane wyłącznie jako prawo cytatu w myśl art. 29. Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Komentarze