Smoleńsk - pięć lat później.

Podzieleni,  skłóceni……Ale przecież wciąż pamiętamy, wciąż szukamy odpowiedzi :  dlaczego? i  jak naprawdę się to stało?

Smoleńsk, tak jak Katyń,  to nie gojąca się rana, bo wciąż nie znamy prawdy, bo brak wśród nas ludzi, którzy służąc swojej Ojczyźnie ponieśli najwyższą ofiarę.

Wszyscy byli patriotami, bez względu na opcje polityczne, bo jechali oddać hołd polskim żołnierzom zamordowanym przez rosyjskie NKWD.  I za to dzisiaj my Im oddajemy hołd i palimy światełko pamięci.

Ale Smoleńsk to nie tylko pamięć, to również gorzka refleksja, to rachunek sumienia narodu.  To przykra konstatacja, że polityka naszego, polskiego rządu , pełna nienawiści i pogardy do polskiego prezydenta i jego obozu,  przygotowała grunt pod tragedię,  nieznaną   współczesnym państwom cywilizowanego świata.

To jest też pytanie o własną ocenę tego,  co się wydarzyło 10 kwietnia, o mój stosunek do polskiego rządu, do narodu, którego jestem częścią. Odpowiedź na to pytanie to wybór wartości, drogi, tej polskiej, nie łatwej  ale dumnej, lub tej, o której nie chcemy pamiętać.

Oni zamknęli oczy, żebyśmy my je otworzyli…… zobaczyli, że Polska to nie kamieni kupa, ale państwo, które ma za sobą tysiącletnią historię,  dni chwały i potęgi, z których możemy być dumni.  Ale to też ponad dwieście lat, z małą przerwą, różnych form okupacji , które nie były bez naszej winy.

Trzeba nam zobaczyć rzeczy takimi, jakie są  naprawdę, bez medialnych upiększeń i przeinaczeń. Stać nas na to, bo jesteśmy potomkami tych spod Grunwaldu i Wiednia, potomkami żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego, uczniami Jana Pawła II.

Tak się składa, że ostatnio co pięć lat bije głośno serce Polski. Tak było po śmierci Jana Pawła II w 2005r  i w kwietniu 2010r. I mam cichą nadzieję, że zabije również w tym roku 2015.

Jesteśmy to Im winni.