Ten stosunkowo nowy termin ekonomiczny jest kluczowym słowem określającym restrukturyzacje i uporządkowaną likwidację banków minimalizującą koszty społeczne bankructwa.
Tak brzmi usprawiedliwienie (uzasadnienie) tego ekonomicznego instrumentu oddanego w ręce państwa:
„W czasie ostatniego kryzysu finansowego rządy na całym świecie zmuszone były ratować niewypłacalne banki udzielając im gwarancji, wspierając je kapitałowo lub nacjonalizując w obawie przed destrukcyjnymi skutkami ich upadłości dla systemu finansowego i całej gospodarki. Jednak ogromna skala kosztów tych działań dla budżetów państw uzmysłowiła pilną potrzebę wypracowania nowego podejścia, w którym skutki złego zarządzania bankami ponosiliby ich akcjonariusze i wierzyciele, a nie podatnicy. Procedura ta określana powszechnie terminem anglojęzycznym resolution wymaga przyznania instytucjom publicznym nowych narzędzi i szerszych uprawnień w zakresie ingerencji w prawa właścicieli i wierzycieli banków. Niniejsze opracowanie prezentuje cele, zasady oraz sposoby instytucjonalnej organizacji i finansowania procesu resolution. Zasadnicza część materiału została poświęcona zagadnieniom operacyjnym, związanym z warunkami uruchomienia procesu resolution, jego planowaniem, finansowaniem, a także podstawowymi narzędziami. Przez całość tekstu przewija się wątek dyrektywy dotyczącej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków, która ustanawia zharmonizowane ramy prawne dla tego procesu w krajach członkowskich UE. Słowa kluczowe: restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja, kryzys finansowy, zarządzanie kryzysowe, narzędzia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”.
https://www.nbp.pl/systemfinansowy/Resolution.pdf
W Polsce Egzekucję tych uregulowań powierzono Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, którego przewodniczącym jest Zdzisław Sokal – doradca prezydenta RP, którego nazwisko wymieniano w korupcyjnej rozmowie przewodniczącego KNF Marka Chrzanowskiego z Leszkiem Czarneckim właścicielem Getin Noble Banku.
„Zdzisław ma swój plan, który wygląda w ten sposób, że on uważa, że Getin powinien upaść, za złotówkę zostać przejęty przez jeden z tych dużych banków, i on chciałby dokapitalizować to kwotą 2 mld złotych – komunikuje Czarneckiemu Marek Chrzanowski”.
„Wedle doniesieni do prokuratury złożonego przez mecenasa Romana Giertycha Sokal krzyczał na pracownika firmy audytorskiej badającej Getin, a następnie wymógł niekorzystną ocenę dla banku, co z kolei umożliwiło nałożenie n Getin dodatkowych obciążeń”.
http://wyborcza.pl/7,75398,24166755,afera-knf-zdzislaw-sokala-nie-bylo-planu-zdzislawa.html
W kontekście powyższego niezwykle istotne jest, że w przymusowej restrukturyzacji dotychczasowi właściciele [banku] tracą na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego (pod kierownictwem Zdzisława Sokali) swoje uprawnienia muszą ponieść ciężar strat powitych w podmiocie.
„Zdrowa” i ważna dla klientów oraz gospodarki część jego działalności jest kontynuowana pozostała podlega likwidacji. Oznacza to, że koszty poniosą akcjonariusze i posiadacze obligacji banku, natomiast depozyty są chronione”.
„O przeprowadzeniu przymusowej restrukturyzacji decyduje Bankowy Fundusz Gwarancyjny (pod kierownictwem Zdzisława Sokali) i może to zrobić wtedy, gdy zagrożony jest interes publiczny, czyli bank ma kłopoty finansowe, które grożą przeniesieniem na cały system bankowy. Do wszczęcia procedury niezbędna jest opinia KNF (pod kieronictwem Mark Chrzanowskiego)”.
/Gazeta Wyborcza z 15. listopada 2018 r./
Czy takie związki przewodniczącego Bankowego Funduszu Gwarancyjnego Zdzisława Sokali z instytucją przymusowej restrukturyzacji słabnących banków wymienionego w rozmowie panów Chrzanowskiego i Czarneckiego, jako inicjatora projektu upadłości Getin Banu oraz fakt propozycji korupcyjnej ze strony szefa KNF Marka Chrzanowskiego, bez opinii której (KNF) sugerowany plan Sobali o upadłości banku Czarneckiego nie mógłby być zrealizowany – nie jest wystarczający do powołania sejmowej komisji?
Moim zdaniem jest, bo związki instytucji i ludzi aparatu władzy państwowej z aferą Chrzanowskiego czynią zasadnym podejrzenie o braku obiektywności zachowań instytucji dochodzeniowych, tej samej struktury zarządczej państwa – miejsca zaistniałej afery.
Powtórzę więc za wczorajszą notką:
Aktywność sejmu w zbadaniu afery Chrzanowskiego jest niezbędna dla uspokojenia zarówno polskiej opinii publicznej jak i Unii Europejskiej.
