Szabat dla Chrześcijan: Spór o Dzień Odpoczynku

Zasady wczorajsze, pytania dzisiejsze – jak odnaleźć drogowskazy w gąszczu interpretacji?

 W świecie, gdzie interpretacje Pisma Świętego bywają równie różnorodne jak ludzkie ścieżki, jedno pytanie wciąż rozpala dyskusje wśród chrześcijan: Czy biblijny Szabat, dzień odpoczynku ustanowiony u zarania dziejów, nadal nas obowiązuje? Debata ta, daleka od akademickiej abstrakcji, dotyka fundamentalnych kwestii rozumienia Bożego Prawa, znaczenia Starego i Nowego Przymierza oraz praktycznego życia wiarą.

Szabat: Czy stare prawo nadal obowiązuje Chrześcijan?

 Jedni twierdzą stanowczo: Nie. Szabat był częścią prawa danego Izraelowi, symbolem Starego Przymierza, które wypełniło się w Chrystusie. To był przepis ceremonialny, nie moralny, odróżniający Żydów od innych narodów. Przywołują fragmenty Pisma, jak choćby z Listu do Kolosan 2, 16-17, sugerujące, że te kwestie są "cieniem przyszłych rzeczy", a rzeczywistość jest w Chrystusie. W tej perspektywie, próba narzucenia Szabatu chrześcijanom to powrót do niewoli Prawa, od której wyzwoliła nas łaska.

 Inni jednak odpowiadają: Absolutnie tak. Wskazują na słowa samego Jezusa z Ewangelii Mateusza 5, 18, gdzie mówi, że ani "jota, ani kreska" z Prawa nie przeminie, dopóki nie przeminie niebo i ziemia. Jakże więc miałby przeminąć Szabat, ustanowiony, jak czytamy w Ew. Marka 2, 27 i Księdze Rodzaju, "dla człowieka", jeszcze przed powstaniem narodu izraelskiego? Traktują go jako powszechne błogosławieństwo i pamiątkę stworzenia, dar dla całej ludzkości. Dodają, że Księga Objawienia 14, 12 opisuje świętych jako tych, którzy "przestrzegają przykazań Boga i mają wiarę Jezusa", nie ograniczając tego do konkretnej grupy, co sugerowałoby że przestrzeganie Bożych przykazań (w tym Szabatu) jest cechą charakteryzującą lud Boży w każdym czasie. Przypominają też surowe ostrzeżenie listu Jakuba 2, 10: kto łamie jedno przykazanie, staje się winnym przekroczenia całego Prawa – co miałoby oznaczać, że pominięcie Szabatu nie jest kwestią marginalną.

 Złożoność tematu potęgują niuanse interpretacyjne. Choćby historia bogatego młodzieńca, któremu Jezus wymienił tylko niektóre przykazania – czy to oznacza, że reszta była nieważna? Oczywiście, że nie. Podobnie, dyskusje o tym, czy Szabat zaczyna się "wieczorem" (jak sugeruje Księga Kapłańska 23, 32), czy "rankiem", choć zdają się szczegółowe, pokazują, jak głęboko wierzący wchodzą w analizę tekstu, szukając precyzji w jego stosowaniu. Argumenty przeciwne, często opierające się na wyrwanych z kontekstu fragmentach lub błędnym rozumieniu terminu "ceremonialny", wydają się tracić na sile w obliczu spójności i uniwersalności argumentów za wieczystością Szabatu jako części moralnego Prawa Bożego, potwierdzonego w akcie stworzenia oraz przez samego Chrystusa.

 Analizując te sprzeczne interpretacje, opierające się przecież na tym samym źródle – Biblii – widzimy, że klucz leży w rozumieniu kontekstu, rodzaju przymierza i tego, co Chrystus "wypełnił". Patrząc na spójność argumentów wskazujących na Szabat jako część Bożego planu dla całej ludzkości, potwierdzoną słowami Jezusa i wizją przyszłości, waga dowodów zdaje się przechylać w stronę tych, którzy widzą w nim wciąż aktualne przykazanie. Argumenty przeciwne często wydają się opierać na wybiórczym traktowaniu tekstów lub niepełnym obrazie biblijnej narracji o Przymierzu i Prawie.

Ostateczna decyzja o zachowaniu Szabatu, dniu odpoczynku i poświęcenia go Bogu, pozostaje głęboko osobistą kwestią wiary, wymagającą uczciwego studium Pisma oraz modlitwy. Niezależnie od przyjętej interpretacji, debata ta przypomina o fundamentalnym wyzwaniu dla każdego wierzącego: jak żyć pełnią Bożego Prawa w świetle łaski Chrystusowej i jak odróżnić to, co było czasowe i specyficzne, od tego, co wieczne oraz uniwersalne w Bożych zasadach. Spór ten pokazuje, że Pismo wciąż żywo przemawia i wymaga od nas nieustannej refleksji i poszukiwania prawdy.

_{Oprac. redaktor Gniadek}