Witek Witek
457
BLOG

Ten dzień jest narodowym świętem

Witek Witek Powstanie Warszawskie Obserwuj temat Obserwuj notkę 57

- Wszędzie pachnie powstaniem - powiedział Czarny - Teraz nie wolno się martwić, Irka. Ten dzień będzie narodowym świętem.  
   Te prorocze słowa włożył w usta bohatera swojej pierwszej powstaniowej noweli wspaniały popularyzator tego największego wolnościowego zrywu w XX-wiecznej Europie Jerzy Stefan Stawiński już w 1955 roku. Wtedy w całym bloku sowieckim za pozytywne wspomnienie o Powstaniu Warszawskim można było trafić do więzienia. Teraz od 2010 roku, z inicjatywy Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, rocznica rozpoczęcia Powstania jest takim właśnie świętem. Narodowym i prawdziwie oddolnym, szczerym, spontanicznym. Pokazującym żyjący wciąż w nas jego Mit.
   Doskonałą ekranizację "Godziny W" Janusza Morgensterna na pewno przypomni jeden z programów TVP. Niezapomniana rola młodziutkiej Ewy Błaszczyk i doskonała Jerzego Gudejki - "Miał w oczach ten ogień, który cechował jego rówieśników, ten błysk inteligencji i entuzjazmu".

   Jeszcze tylko kilka, góra kilkanaście lat będziemy czcić tę świętą dla wielu nas rocznicę razem z żyjącymi Powstańcami. Dlatego wyjątkowo obrzydliwe wydają mi się coroczne okołorocznicowe wystąpienia niektórych polityków i publicystów potępiających w czambuł Powstanie jako bezsensowną rzeź, a biorących w nim udział Bohaterów jako nieodpowiedzialnych szaleńców bez wyobraźni. Bo tak nie było...
  
   Jeden ze świadków i wyjątkowo dobrze poinformowany uczestnik tego zrywu, kurier z Londynu utrwalił tamtejszy nastrój tak:
 „Konspiracja już się skończyła. Wydaje się, że jestem przybyłym dopiero co z Londynu. Wywołuje to sensację, patrzą na mnie jak na nadprzyrodzone zjawisko. Zostaję zasypany pytaniami kiedy przyjdą Anglicy i Amerykanie, czy będzie desant w Warszawie. Kłamię jak z nut. W tym momencie i nastroju za żadne skarby świata nie zdobyłbym się na słowa prawdy.”
(...)
Oglądamy scenę, której nie zapomnę póki żyję.
Mieszkańcy pobliskich domów bez żadnego rozkazu z góry budują barykadę. Jedni kopią rów, drudzy wyrzucają przez okna co im pod rękę popadnie. Za mało jest łopat i kilofów, więc niektórzy wyrywają bruk gołymi rękoma, ale robią to w z takim niebywałym zapałem i poświęceniem, że w kilkanaście minut powstaje głęboki rów.
Wtem z dala ukazuje się niemiecki samochód pancerny!
Nasz zdobyty z wymalowaną kotwicą ‘PW’. Następuje wybuch szalonego entuzjazmu. Ludzie odrzucają kilofy i - jak na komendę – zaczynają śpiewać „Warszawiankę”. Śpiewa cała ulica od Placu Napoleona po Marszałkowską. Niskim, potężnym basem śpiewa stary Pełczyński, wychowanek Apuchtinowskiej szkoły:
Oto dzień krwi i chwały,
Oby dniem wskrzeszenia był…


Ogarnia mnie uniesienie, jakiego nie doznałem i nigdy później. Za tę jedną scenę oddałbym całe życie.
Czuję obecność tych spod Belwederu i Arsenału. Niewidoczni, są teraz z nami, wmieszani w ten radosny tłum.

   Z drugiej, niemieckiej strony warszawskiej barykady te postawy zapamiętano na przykład tak:
„Wspomniałem o pewnej dziewczynie, o której mówiło się w naszej kompanii. (…) gdy inni ludzie pełzli po ziemi wśród gwizdu granatów nad ich głowami, błysku strzałów i huku działek szturmowych, skamląc jak opętani, ta dziewczyna stała wyprostowana ze spokojnym, poważnym wyrazem twarzy, lekko tylko kiwając głową nad tym szalonym zachowaniem wywołanym strachem o życie. Stała w ogniu, w obłąkaniu, nietknięta”.  (por. Stoelten, List do narzeczonej, 28.IX.1944)

„… Jeszcze inny, trochę pijany, usiadł na mojej pryczy i powiedział:
- Schade, schade ich bin nicht Pole, ich waere auch Partisan.
[= Szkoda, jaka szkoda, że nie jestem Polakiem, też byłbym partyzantem
].
Oczywiście zaprotestowałem gwałtownie: „Nigdy nie byłem partyzantem”.
Poklepał mnie po ramieniu i wyszedł”.
(wspomnienia Stanisława Likiernika, pierwowzoru „Kolumba rocznik 20-ty” Romana Bratnego)

   "Walki w Warszawie należą do najbardziej zaciętych w tej wojnie i mogą być porównywane tylko z  walkami o Stalingrad.
[= „Der Kampf in Warshau ist der haerteste in dieser Zeit und er ist vergleichbar mit Kampf in Stalingrad, so schwerigste“ ]
    .... walkę w Warszawie pod dowództwem Polaka Bora, której przykładem moglibyśmy się umocnić i w tej postawie niezłomnej wiary w zwycięstwo, nieulegania nigdy, powinniśmy wychować naszą młodzież".  
Heinrich Himmler, druga osoba w państwie Hitlera, w przemowie do oficerów SS, 21.09.1944 r.
1944-09-21-heinrich-himmler-rede-vor-wehrkreisbefehlshabern-und-schulkommandeuren-in-jaegerhoehe.html

   W 2009 r. opublikowałem post-apel pt.
1-szy sierpnia uczyńmy Dniem Chwały i Hołdu dla Bohaterów

Wspaniale, że spełniło się. Pod linkiem m.in.:
   Wśród żołnierzy AK, NSZ i AL  za godnych największego uznania i hołdu uważam powstańcze dziewczęta: niezawodnie docierające wszędzie i w każdych warunkach łączniczki, padające jak muchy, aby wykonać zadanie oraz bezgranicznie ofiarne sanitariuszki – nie słyszałem o żadnym przypadku w tych 63 dniach „krwi i chwały”, aby te heroski opuściły rannych nawet narażając się na niechybną okrutną śmierć od zwyrodnialców Dirlewangera i Kamińskiego lub nie starały się udzieli pomocy pod zabójczym ostrzałem.
       Kto z nas chwyciłby za broń nawet niedoskonała, nieliczną ze śladową ilością amunicji, aby walczyć ze śmiertelnym, znienawidzonym wrogiem. Przypuszczam, że większość z wyjątkiem kilku nadambitnych krzykaczy, karierowiczów i pacyfistów.
      A Kto mógłby w chwili gdy każdy ruch grozi śmiercią lub kalectwem BEZ WAHANIA poderwać się, przebiec kilka metrów, aby udzielić pomocy bliźniemu, często nieznajomej osobie ???
 „...strzelanina przechodzi w ostrą kanonadę. Przylegamy na ziemi, kurczymy się w sobie. Widzę jak kule uderzają przede mną. Przewraca się Kieros. Krzyczę odruchowo „Ranny!”. Słyszę jak ktoś biegnie za mną i Hanka klęka obok pytając gdzie jestem ranny? Pokazuję na Kierosa, on tylko machnął ręką, na znak, że wszystko z nim w porządku.
 Zaimponowała mi odwaga i poświęcenie Hani. Czy też ja bym się na to zdobył ? Podbiec, ratować kogoś TERAZ !”

(Leszczyc T.Sumiński „Przez Kampinos na Starówkę”)


Witek
O mnie Witek

  "..kilka Twoich powstańczych tekstów pisanych w sierpniu 2009 i Twoje komentarze i interpretacja faktów w tym opis próby połączenia Starego Miasta z Żoliborzem są niesamowite. Powiem szczerze, że te Twoje teksty, wraz z książką Zbigniewa Sadkowskiego "Honor i Ojczyzna", należały do głównych motywów mojego zainteresowania się szczegółami." ALMANZOR 22.08 ..."notki Witka, które - pisane na dużym poziomie adrenaliny - raczej się chłonie niż czyta." " Prawda o Powstaniu, rozpoznawana na poziomie wydarzeń związanych z poszczególnymi pododdziałami, osobami, czy miejskimi zaułkami ma niespodziewaną moc oczyszczania Pamięci z ideolog. stereotypów i kłamstw. Wszak Historia w gruncie rzeczy składa się z prywatnych historii. Prawda na poziomie Wilanowskiej_1 jest dużo bardziej namacalna i bezdyskusyjna niż na poziomie wielkiej polityki. Spoza Pańskiego tekstu wyłania się ten przedziwny napęd Bohaterów, o których Pan pisze. I nawet ten najgłębszy sens Ofiar, czynionych bez patosu i bez zbędnych górnolotności" JES pod "Dzień chwały największej baonu "Zośka" "350 lat temu Polakom i Ukraińcom zabrakło mądrości, wyrozumiałości, dojrzałości. Od buntu Chmielnickiego rozpoczął się powolny upadek naszego wspólnego państwa. Ukraińcy liczyli że pod berłem carów będzie im lepiej. Taras Szewczenko pisał o Chmielnickim "oj, Bohdanku, nierozumny synu..." Po 350 latach dostaliśmy, my Polacy i Ukraińcy, od losu drugą szansę. Wznieść się ponad wzajemne uprzedzenia, spróbować zrozumieć że historia i geografia dając nam takich a nie innych sąsiadów (Rosję i Niemcy) skazały nas na sojusz, jeżeli chcemy żyć w wolnych i niepodległych krajach. To powrót do naszej wspólnej historii, droga oczywiście ryzykowna na której czyha wiele niebezpieczeństw(...) "Более подлого, низкого, и враждебно настроенного к России и русским человека чем Witek, я в Салоне24 не видел" = "Bardziej podłego, nikczemnego i wrogo nastawionego do Rosji i Rosjan człowieka jak Witek, w Salonie24 nie widziałem" AKSKII 13.2.2013

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura