Właściwie nie ma kuchni włoskiej, są włoskie kuchnie regionalne. Również w ramach regionów są spore różnice, tak naprawdę co dom to inna mamma decyduje o specyfice receptur i smakach. Włosi są w tym bardzo tradycyjni, co zbliża ich do nas.
Boleśnie się o tym przekonałem kiedy moja pracownica zakwestionowała moje cannelloni, które przygotowywałem według klasycznego przepisu z sosem beszamelowym, gęstym sosem bolońskim wepchniętym do makaronowych rurek i sosem pomidorowym. W różnych wariantach ale zawsze gdzieś tam obecne były pomidory albo sos pomidorowy. Nawet te z nadzieniem ze szpinaku i sera ricotta zapiekane w beszamelu też polewałem sosem pomidorowym.
Powiedziała, że zrobi lepsze i założyliśmy się. Przegrałem.
Pracowała kiedyś we włoskiej knajpce na Sycylii gdzie zimą serwowano cannelloni w taki właśnie sposób. Na chłodne dni w sam raz. Okazuje się, że Włosi też mają swoje "addio pomidory".
Przepis jest prosty, łatwy w przygotowaniu.
Mięso z łopatki wieprzowej mielimy w towarzystwie cebuli i czosnku. Dodajemy wywar mięsny w ilości 10% objętości masy mięsnej. Solimy i pieprzymy. Dokładnie mieszamy do wchłonięcia wywaru. Nadzienie do cannelloni powinno być wyraziste i pieprzne. Makaron cannelloni zanurzamy na pół minuty we wrzątku, potem nadziewamy mięsem. Układamy w formie do zapiekania. Całość zalewamy słodką śmietanką i posypujemy startym twardym serem. Może być grana padano, parmezanu szkoda. Zapiekamy przez 50 minut w temperaturze 180 stopni. Góra powinna być chrupiąca ale nie przypalona.
Jasno bursztynowa Marsala Ambra Secco leżąca 4 latka w sławońskiej dębowej beczce będzie świetna do tego dania w zimny, jesienny wieczór.
Łapcie na targowiskach resztki pomidorów a potem znad sycylijskich cannelloni pobudzeni Marsalą zanućcie: "addio ulubione! Słoneczka zachodzące za mój zimowy stół"
