Kiedy wsiadam do samolotu to cały czas myślę w zasadzie o jednym. O tej Ścianie Pamięci przy soborze świętego Michała. My już o tej, trwającej od 8 lat wojnie prawie nie pamiętamy, a tymczasem zginęło na nie już 16 000 młodych ludzi. Dreszcz przechodzi mi po plecach, gdy po drugiej stronie bramy soboru widzimy drugą ścianę. Pustą. Myśl o tym, że lada dzień może się ona zapełnić napełnia po prostu przerażeniem.
W ostatni czwartek i piątek czyli 17 i 18 lutego, wraz z delegacją Senatu, pod przewodnictwem marszałka Tomasza Grodzkiego, byłem w Kijowie. Chyba wszyscy, którzy tworzyliśmy tę delegację, uważaliśmy to za swój obowiązek. Obowiązek wsparcia sąsiadów i przyjaciół, kiedy grozi im niebezpieczeństwo. To jest pierwszy powód.
Drugi – tak myślę – to spłata długu, który zaciągnęliśmy w latach 80 – tych zeszłego wieku, kiedy to nam pomagały kraje Zachodu. Dziś my spłacamy ten dług wspierając Ukraińców.
I wreszcie powód trzeci. Im silniejsza Ukraina tym i dla nas zagrożenie rosyjskie mniejsze.
Po lądowaniu na lotnisku, w czwartek wieczorem, wita nas przewodniczący Rady Najwyższej Ukrainy, Rusłan Stefanczuk. Na ulicach nie widać przygotowań do odparcia agresji, ale w rozmowach jest to zdecydowanie temat wiodący. Atmosfera jest serdeczna ale poważna. Nasi ukraińscy partnerzy informują nas o wieczornej strzelaninie na Donbasie, gdzie ostrzelano przedszkole i szkołę. Obawiają się prowokacji.
Następnego dnia rano składamy wizytę w Radzie Najwyższej. Podczas rozmów zapewniamy o swoim wsparciu, na tyle, na ile jako Senat, możemy go dzielić. Marszałek Grodzki podkreśla z naciskiem, że ta wojna, która nad nami wisi, nie będzie wojną Ukrainy z Rosją. Ona będzie wojną o granice cywilizowanego świata. W tym sensie Ukraina broni Europy.
Na sali parlamentu ukraińskiego jesteśmy przyjęci entuzjastycznie, A entuzjazm ten zwiększa jeszcze wygłoszone po ukraińsku przemówienie marszałka.
Ja szczególnie cieszę się, że mogę spotkać na tej sali posłów – przyjaciół ze Lwowa – Pawło Bakuntsa, Natalię Pipę i Halynę Vasylchenko.
Po wizycie w parlamencie składamy kwiaty pod Grobem Nieznanego Żołnierza i pod pomnikiem Wielkiego Głodu. Zwłaszcza ten ostatni robi na mnie duże wrażenie. To po prostu stojąca na postumencie niewielka postać kilkuletniej, wychudłej dziewczynki. Jesteśmy wzruszeni. Najbardziej wzrusza mnie jednak inny moment. To złożenie kwiatów pod Ścianą Pamięci Poległych za Ojczyznę, przy soborze świętego Michała.To 16 000 zdjęć – w przeważającej większości głównie młodych ludzi – poległych od czasu rosyjskiej agresji w 2014 roku. Wiele dat urodzenia poległych oscyluje wokół roku 2000. Dla mnie to po prostu dzieci myślę sobie.
Potem wizyta u premiera Ukrainy Denysa Szmychala. Podkreśla, jak ważne jest dla jego kraju wsparcie Polski i to ponad politycznymi podziałami. Jak ważne jest to, że Polska – inaczej niż wiele krajów – nie ewakuuje z Kijowa swojej ambasady. Nie ewakuuje nawet konsulatu z Charkowa. To jest dla Ukraińców dowód, że będziemy przy nich stali.
Potem pożegnalny obiad jeszcze raz z Rusłanem Stefanczukiem. Obiecujemy sobie wizytę w lepszych czasach, ale jeśli będzie trzeba to i w tych gorszych.
Kiedy wsiadam do samolotu to cały czas myślę w zasadzie o jednym. O tej Ścianie Pamięci przy soborze świętego Michała. My już o tej, trwającej od 8 lat wojnie prawie nie pamiętamy, a tymczasem zginęło na nie już 16 000 młodych ludzi. Dreszcz przechodzi mi po plecach, gdy po drugiej stronie bramy soboru widzimy drugą ścianę. Pustą. Myśl o tym, że lada dzień może się ona zapełnić napełnia po prostu przerażeniem. Jedno jest jednak pewne. Jeśli te 16 000 młodych ludzi oddało już swoje życie., to znaczy, że Ukraina nie zginęła i nie zginie‼️. Ще не вмерла Українa‼️
A my musimy zrobić co się da, żeby w tym pomóc.
Tu polityka zaczyna swój dzień: www.300polityka.pl
Poznań 2.0 – najważniejsi w jednym miejscu – bo informacja nie musi być nudna
http://miastopoznaj.pl/
Wielkopolski Portal Osób Niepełnosprawnych – www.pion.pl
