Postrzeganie dziecka przez rodziców jako zbyt otyłe może mieć negatywne skutki dla jego zdrowia w późniejszym wieku.
Z wieloletnich badań populacyjnych przeprowadzonych w Australii i Irlandii wynika, że kilkulatki postrzegane przez swoich rodziców jako grube w kolejnej dekadzie swojego życia przybierały na wadze bardziej niż ich rówieśnicy, których rodzice uważali za szczupłych. Wyniki badań przedstawiono na łamach czasopisma Psychological Science.
W australijskiej części badania naukowcy przeanalizowali dane ponad 2,8 tys. tamtejszych rodzin. Na początku badacze mierzyli wzrost i wagę dzieci, kiedy miały 4 lub 5 lat, pytając jednocześnie rodziców, czy uważali, że ich pociechy ważą za mało, mają prawidłową wagę, mają nadwagę albo bardzo dużą nadwagę. Istotne jest to, że postrzeganie dziecka jako np. otyłego nie miało często związku z tym, ile faktycznie ważyło.
Kiedy dzieci miały 12-13 lat, badacze poprosili je o wybranie takiego obrazka ludzkiej sylwetki, który najbardziej odpowiadał ich wyobrażeniu o swoim wyglądzie. Były też pytane, czy kiedykolwiek próbowały schudnąć.
Ponowny pomiar masy i wzrostu dzieci następował w dekadę po pierwszym. Okazało się, że dzieci, które były postrzegane przez rodziców jako mające zbyt wysoką masę ciała, miały tendencję do przybrania na wadze w ciągu dekady więcej niż ich rówieśnicy uważani przez rodziców jako dzieci z prawidłową wagą. Miały też bardziej negatywne postrzeganie swojego ciała i częściej podejmowały działania w celu schudnięcia.
Te same rezultaty osiągnięto w podobnie zaprogramowanym badaniu na populacji irlandzkiej (grupa także była reprezentatywna i tym razem objęła ponad 5 tys. rodzin). Na rezultaty badania zarówno w Irlandii, jak i w Australii nie miały wpływu czynniki takie jak dochód na głowę w rodzinie, poziom wykształcenia, pochodzenie itp.
- Nasze ustalenia przyczyniają się do potwierdzenia hipotezy, że postrzeganie przez rodziców dzieci jako zbyt grubych może mieć mimowolne negatywne konsekwencje dla zdrowia tych dzieci - uważają autorzy badania, Eric Robinson z Uniwersytetu w Liverpoolu i Angelina Suttin z Florida State University College of Medicine. Zaznaczają, że dalecy są od stwierdzenia, że postrzeganie dziecka jako otyłego prowadzi do faktycznej otyłości, niemniej jednak może odgrywać pewną rolę w jej rozwoju.
Ciekawe jest też to, że specjaliści zaburzeń odżywiania często z wywiadu dowiadują się, że jako dziecko ich pacjent/pacjentka byli krytykowani przez rodziców za nadmierną masę ciała. Wygląda na to, że trzeba uważać, co mówi się do dziecka i jak, nie tylko w trosce o dobre relacje i jego zdrowie psychiczne.
AK
© Artykuł jest chroniony prawem autorskim. Wykorzystanie tylko pod warunkiem podania linkującego źródła.
Artykuł współfinansowany z funduszu prewencyjnego PZU.
