Musiałem zmodyfikować, stosownie do potrzeby, tytuł notki.
Wielokrotnie wypowiadałem się na temat stosunków z Ukrainą, sugerując bardziej wyważony i mniej negatywny stosunek do Ukrainców, przede wszystkim dlatego, że dotyczy ta kwestia przeszłości dość odległej, co sprawia, że żadna ze stron, za wyjątkiem rodzin pomordowanych na Kresach, nie ma do tego stosunku osobistego generującego silne emocje. Pozostają tylko do przezwyciężenia dość trwałe stereotypy.
Wnioski z lektury pracy Daniela Golemana “Inteligencja społeczna”, w której autor odnosi się m.in. do konfliktów między wrogimi grupami, takimi jak Hutu i Tutsi, pokrywają się z moimi przekonaniami. Goleman nie mówi nic nowego, gdy stwierdza, że najlepszym sposobem zmniejszenia stopnia wrogości są bliskie kontakty interpersonalne. Dlatego uważam, że ukraińscy pracownicy w Polsce, dobrze traktowani, mogą być doskonałym pośrednikiem w relacjach z Ukrainą.
Następnym krokiem w drodze do uporządkowania wzajemnych relacji jest przebaczenie. Metodę tę skutecznie zastosowali polscy biskupi w relacjach z Niemcami. Jest to jedyne wyjście, gdyż chowanie urazy prowadzi do szkodliwych efektów biologicznych i dopiero wybaczenie może odwrócić reakcje emocjonalno-biologiczne, ktore w skali zbiorowości mogą prowadzić na manowce.
Dopiero następnym krokiem może być pojednanie. Jak stwierdza Goleman, wybaczenie może nie pomóc i do pojednania nie dojdzie, jeśli winowajcy nie zechcą przyznać się do tego, co zrobili, nie wykażą skruchy i nie okażą empatii wobec osób, które ocalały z pogromów. Gdy wybaczenie jest jednostronne, ta nierównowaga się nasila.
Jak widać, zarys realistycznej polityki wobec Ukrainy już mamy. Żeby przekonać stronę ukraińską, radziłbym polskim politykom i historykom z IPN zakup dużej ilości egzemplarzy książek D.Golemana i podarowanie ich ukraińskim kolegom. Dopiero po lekturze ostatnich rozdziałów książki przez zainteresowanych możliwa będzie merytoryczna dyskusja, bo jak na razie niektórzy Ukraińcy tkwią w pułapce XIXwiecznych stereotypów. Najpierw muszą przejść do w. XX, a potem do XXI i wyciągnąć stosowne nauki.
