Zupa z dyni ostatnimi czasy robi prawdziwą konkietę: nie ma chyba blogu, na którym nie byłby opublikowany choć jeden przepis na nią. I zaprawdę powiadam: nie mam nic przeciwko pikantnej, rozgrzewającej, dyniowej zupie, z wkładką pod postacią pestek wyłuskanych z tego pękatego owocu.
Mam jednak w pamięci smak deserowej zupy dyniowej, którą często robiła mama. Dla mnie jest to jeden ze smaków dzieciństwa; magiczny aromat i smak, który obecnie tak ciężko jest odtworzyć, choć przecież przepis znam doskonale. Ponieważ nikt ze znajomych nie przyznaje się do robienia – a tym bardziej: lubienia! – dyniowej w wersji deserowej, przez długi czas żyłam we wstydliwym przekonaniu, że przyrządzanie bani z cukrem to jakaś perwersja, wymysł rodzinny, rzecz nieznana nikomu poza naszym domem. Nic bardziej mylnego – okazuje się, że „Kuchnia polska” z 1901 r. podaje przepis prawie identyczny – z tym, że u nas jako dodatek służył nie ryż gotowany, tylko kluski rwane.
Uff – ulżyło mi! Już nie muszę się wstydzić wstydliwej spuścizny rodowej!
Dynię (mama wykorzystywała tę tradycyjną, dużą, pomarańczową) umyć, pokroić w mniejsze kawałki (w rozsądnej ilości), obrać ze skórki i ugotować w mleku ze szczyptą soli i kawałkiem kory cynamonu do całkowitej miękkości, często mieszając, żeby się mleko nie przypaliło – chociaż, chociaż, maleńkie przypalenie dodaje, moim zdaniem, potrawie dodatkowego uroku Wyjąć cynamon, zupę zmiksować, doprawić cukrem i ewentualnie cynamonem mielonym, jeśli nie mieliśmy do dyspozycji kory.
Podajemy z kluskami, które się robi ze szklanki mąki pszennej, szczypty soli i wody – tyle, ile mąka wchłonie: ciasto ma być zwarte - zagnieść, a potem, po prostu, odszczypywać po kawałeczku i wrzucać na wrzącą wodę lub mleko.
http://www.chefpaul.net/index/2/literatura/Kuchnia_polska_NP.pdf
