Swego czasu obejrzałam kilka odcinków programu Aleksandra Barona i Damiana Kordasa "Widelcem po mapie". Duże wrażenie - negatywne - zrobił na mnie odcinek "golonkowy", gdzie prowadzący zgodnie stwierdzają, że dobra golonka musi mieć chrupiącą skórkę (to samo zresztą twierdzi Magda Gessler). Dla mnie jest to świętokradztwo, ponieważ nie jadam skóry, zwłaszcza wieprzowej. Wyniosłam to z domu, bo w naszej rodzinie niejedzenie skórek to .. jak to ująć? Po prostu coś oczywistego, o czym nawet się nie mówi. W skórze tkwią włosy, które są co prawda golone i opalane, ale tylko z wierzchu: w środku pozostają. No więc - my skórom mówimy: nie, i dlatego ją odrzucamy. Łatwo zrozumieć, że o efekt chrupkości odrzuconej skóry bić się nie będę ... Dlatego golonka po niemiecku (a znam dobrych przepisów na tę część mięsa całkiem sporo) jest, według mnie, idealna - zwłaszcza, że przecież post już puka do drzwi, więc mięsne szaleństwo jest wskazane.
Składniki:
dwie tylne golonki (duże, takie ok. kilograma) albo cztery mniejsze przednie (wybór należy do Państwa) - duże golonki po prostu należy dłużej dusić), umyte i osuszone
3 cebule, obrane i pokrojone w kostkę
2-3 szklanki jasnego piwa
smalec do smażenia (no przepraszam - nie twierdzę, że to dietetyczne danie!)
szczypta cukru, sól, łyżka utłuczonych nasion jałowca, mielony pieprz do smaku
Golonki obsmażyć na smalcu na rumiano, przełożyć do szerokiego garnka (golonki powinny leżeć w jednej warstwie), a na tej samej patelni przesmażyć cebulę na złoty kolor, dodać ją do golonek. Patelnię zalać szklanką wrzącej wody, chwilę pogotować, by odzyskać smak, wlać to do garnka. Dodać przyprawy i piwo, doprowadzić do wrzenia, zmniejszyć ogień, przykryć szczelnie garnek i gotować do całkowitej miękkości - małe powinny być dobre po dwóch godzinach, a duże mogą potrzebować nawet godzin czterech lub pięciu.
Standardowo golonki podaje się z pieczywem oraz musztardą i chrzanem, i tak jedzą je moi panowie, ale ja wolę je z pure ziemniaczanym i zasmażaną kiszoną kapustą.
